Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Brabantse gastvrijheid

Eindelijk was het dan zover. Na lang wachten en zeuren was het gezin onderweg naar het nestje. We hadden in de vakantie besloten dat we bij thuiskomst voor een hondje zouden gaan. De eerste werkdag na de vakantie was het al beklonken. Een collega wist wel een nestje. Daar ergens op het Brabantse platteland was er een nestje van precies het ras dat we wilden hebben. Een kruising tussen een Maltezer en een Chi chu. Een gezelschapshondje dat de kinderen wel de baas konden.

Diezelfde avond zat het gezin al in de auto. Het was een spannende aangelegenheid omdat de kinderen niet gewend zijn aan honden en er eigenlijk bang voor zijn.
De oudste helemaal: die is zelfs een keer omver gelopen door een hond toen hij maar net liep. Daarvan was hij enorm geschrokken.
De jongste van drie doet hem fijn na en schrikt ook als ze een hond ziet omdat de oudste zo schrikt. De schrik voor honden zat er dus goed in.

De Brabantse boerderij lag ruim in het land. Wat een ruimte nog in dit deel van Brabant. En wat een prachtige boerderij. Hoewel het de gewoonte is op het Brabantse platteland achterom te lopen besloten we om toch maar voor om te gaan en toch maar netjes aan te bellen. Woef woef woef klonk het daar achter de boerderij. Dat was geen kleine hond die daar blafte. De kinderen stonden stijf van de schrik.

Joviaal werden we welkom geheten door de vrouw des huizes. De familie en hun buurman zaten juist aan de keukentafel aan een lekkere bak koffie en hadden al op ons gerekend. We vormden onderdeel van een klassiek Brabants tafereel. “Wil de gullie ok koffie” klonk het joviaal. Ja, dat wilden wij wel en voor we het in de gaten hadden zaten we aan diezelfde keukentafel te kletsen over de dingen waar men aan een Brabantse keukentafel over kletst.

De pups keken al neiuwsgierig om het hoekje. De kinderen waren op hun hoede. De vrouw des huizes had snel in de gaten hoe de vork in de steel zat. Ruimhartig begeleidde ze de kinderen naar de wollige puppies. Alsof ze dat dagelijks deed. De eerste angsten werden daardoor al gemakkelijk overwonnen. Het klikte. Nu moesten ze alleen nog kiezen welke het zou worden. Die bruine is wel brutaal, maar die langharige witte met die beige oortjes vertederde onmiddellijk. Een echt ongevaarlijk knuffelhondje. De kleinste van drie was onmiddellijk verknocht en de andere kinderen verknochten een tel later. Die werd het dus!

Bakske koffie opdrinken en nog efkes naar de vissen in de vijver kijken daar achter in de tuin. Wouw, dat zijn mooie vissen. En zo groot. Het waren koikarpers in de allerfelste kleuren. De kinderen mochten ze zelfs voeren. Wat een feest. Hier magde alles was het signaal veur de kinderen. De kleinste van drie wilde echter graag snel terug naar haar nieuwe knuffel. “Ik wil terug naar het konijn” riep ze. Dacht ze toch al die tijd dat ze met een konijn van doen had.

We mochten pas twee weken later het puppie halen, maar waren altijd welkom om nog efkes te komen kijken. Dat wilden de kinderen graag. Ik eigenlijk ook wel. Maar vooral vanwege die Oer-Brabantse gastvrijheid aan die keukentafel.
Het bestaat dus nog altijd!


Zie ook: http://www.vkblog.nl/blog/128859/Van_alles_wat

Schrijver: Jan Hertog, 22 september 2009


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.0 met 10 stemmen 700



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)