Drama in de klerenwinkel
Je zal maar 8 jaar zijn en een lange broek moeten kopen. Je hebt de hele zomer lekker in de comfortabele korte broeken gespeeld. Die broeken die zo gemakkelijk goed aansluiten in de taille, waar van je de stof nauwelijks aan je lichaam voelt en waarvan je absoluut geen last hebt als je aan het spelen bent. En als je die broek aandoet, dan zit ie in een tel goed.
En dan is de zomer helaas weer voorbij. Het is wel iets kouder, maar er is nog geen enkele reden om een lange broek aan te trekken. Die korte broek zit toch nog prima. Koud? Nee hoor ik heb het helemaal niet koud! Maar morgen is het echt te koud mijn jongen! Nee hoor, daar kan ik wel tegen.
Deze middag toch maar de stoute schoenen aangetrokken om op pad te gaan met de tweeling om een lange broek te kopen. Het is alsof ze pokon hebben gekregen van de zomer. Geen enkele lange broek past ze nog. De vorige keer waren we bij Coolcat snel klaar. Hopelijk gaat dat nu weer lukken. Bij de grootste van de twee lukte dat deze keer ook. Die is niet zo moeilijk. Dat gaat goed dacht ik. De kleinere tweelingbroer heeft echter een net iets smallere taille en is een paar cm kleiner in lengte.
Twee broeken aangepast. Nee, dat stond voor geen meter. Dat vond ik ook. Hij verzoop er haast in. En als de elastiekjes aangetrokken werden werd de taille een lelijke wrot van spijkerstof. Dat zat niet lekker. Dat begreep ik wel. Hij gooide de kont al in de krib.”Ik wil geen lange broek. De korte is toch ook goed!” En het vest wilde hij ook niet. De V & D daarna liep helemaal op niets uit.
Op naar de C & A. Eerst nog maar even een hotdogje kopen bij de Hema, wellicht was hij dan te paaien.Dat smaakte hen goed. Ook bij de C & A was geen broek goed genoeg. ”Ik ga deze winkel niet uit voordat ik 2 lange broeken voor je heb gekocht!” zei ik dreigend. Dan maar eens proberen met een ander toon, dacht ik. Kleinere maat dan. Maar dan waren de pijpen niet lang genoeg. Dat was belangrijk voor hem, want Floris uit zijn klas had ook van die koele langere pijpen. Ok, als je dat belangrijk vindt dan moet je de vrot in de taille maar voor lief nemen, zei ik tegen hem. Met tegenzin probeerde hij dan toch maar een maatje 128. Deze was dan goed, maar de kleur beviel hem niet, “hij moet donkerblauw zijn, deze is te licht.”
Met, inmiddels mijn ziel onder mijn armen ben ik op zoek gegaan naar een donkere versie van dit model. Veel winkelpersoneel is er tegenwoordig niet meer in de C & A. Ik had eigenlijk wel wat hulp kunnen gebruiken. Ze bemannen tegenwoordig alleen maar de kassa’s. Toen vond ik de broek die hij wilde. Hij zat nog chagrijnig in het pashokje, maar was toch bereid om hem aan te passen. Het was een twijfelachtig akkoord. Maar hij was akkoord met een broek met lange pijpen! Hoera! Ik ben snel nog een tweede broek gaan halen, die hing er ook nog in dezelfde maat. Maar de vesten hier hebben geen touwtje door het capuchon, die wilde hij echt niet. Hij wilde wel dat vest van bij de Coolcat.”Ja ja, dat is ok, we gaan nog wel even terug naar Coolcat.”
In de auto huiswaarts zei hij dat de broeken helemaal niet lekker zaten en dat ik echt niet moet verwachten dat hij deze ooit zal dragen. Dat heb ik maar even genegeerd. Thuis aangekomen was het nog niks, maar toen het blonde buurmeisje er naar vroeg deed hij stoer zijn nieuwe broek met zijn nieuwe vest aan. En showde hem trots. Ze vond hem mooi! Gelukkig!
Het was vandaag dus gelukt om de tweeling aan te kleden! Het was me gelukt. En nu, nu liggen ze op bed en verlang ik naar een lekker koel biertje. Gelukkig begrijp ik hem wel, maar het valt niet mee.
Zie ook: http://www.vkblog.nl/blog/128859/Van_alles_wat
Schrijver: Jan Hertog, 1 oktober 2009
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: kinderen
kinderen
314
Geef je reactie op deze inzending: