Spanning en Verdriet.
Hoeveel kan een mens verdragen en wanneer wordt het teveel.
Ben ik nu te gespannen omdat ik mijn waterlanders niet meer onder controle heb. Maanden is het goed gegaan en nu is het ineens weer mis. Hoe komt dat toch? Kon ik er maar een antwoord op geven, dan kon ik er meteen wat aan doen. Maar ik weet het niet!
Huilend leg ik mijn hoofd op tafel en voel een groot verdriet. Wat mankeer ik toch? Ik voel mij zo moe, zo moe. Het gevoel dat ik overal alleen voor sta, maakt het er ook niet beter op.
Waarom huil ik maar steeds en val de mensen die mij willen helpen ook nog eens aan?
Er komt geen antwoord uit mijn chaotische hoofd. Dat mij het gevoel geeft om uit elkaar te willen klappen.
Alles waar ik zo veel moeite voor heb gedaan om het weer in de hand te krijgen, lijkt vervlogen. Moeizaam probeer ik krampachtig weer controle over mij zelf te krijgen. Zoals men zo mooi kan zeggen: ergens is het uit de hand gelopen. Ergens is het fout gegaan.
Vermoeid vraag ik mij af: is dit nu een terugval, begint het nu allemaal weer van voor af aan?
Verdrietig aai ik de poes en probeer toch weer op te staan.
Zie ook: http://vertelsels-van-regenboog.50plusser.nl/
Schrijver: E van Dam, 10 oktober 2009
telfort.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: emoties
Soms kan het leven m
285
Geef je reactie op deze inzending:
Ik heb iets heel interessants gehoord van iemand die een uitgesproken mening over mij had.
Hij vertelde me dat ik altijd de regie wilde houden , "mijn verhaal" rond wilde hebben, omdat ik bepaalde zaken niet eerder los kon laten.
Je maakt het jezelf behoorlijk moeilijk op die manier zei hij.
Ik was in eerste instantie stom verbaasd en zei ontkennend, dat ik juist zo flexibel was.
Toch heb ik er over nagedacht en heb me gerealiseerd dat de man volkomen gelijk had, ik heb hem bedankt en besloten niet alles meer onder controle te willen houden.
Mij heeft het al erg goed gedaan, misschien telt dit ook een beetje voor jou?
Ik hoop het, want juist jou gun ik een rustig leven.