Ouders (2)

Mijn twee oudste zussen in de voorzijkamer, de jongste bij mijn ouders in bed, de vier jongens in de achterzijkamer. De tijd van Paul van Vlaanderen, een hoorspel op de radio, we mochten een uurtje later dan gewoonlijk onder de dekens.

De vrouw van Paul, Ina, was immer bevreesd voor wat komen ging en zijn assistent, naam even ontschoten, zei altijd 'okidoki'.
Daarna was het 'en nu naar bed', maar van slapen kwam weinig, we speelden de episode van het hoorspel helemaal na en zeiden om de beurt 'okidoki'. Lachen, gieren, brullen. Totdat mijn vader er genoeg van had en tegen mijn moeder zei, 'Mien' (hoewel zij eigenlijk anders heette), 'zeg tegen die gasten dat ze nu hun mond houden en moeten slapen'.
Dat deed mijn moeder plichtsgetrouw en wij waren, heel even, stil. En dan begon het weer, ergens vanonder de dekens. 'Okidoki', hihihi.

En dan kwam mijn vader, 'nu is het afgelopen', we wisten dat er klappen gingen vallen. Nou ja, klappen, we hadden ons bij voorbaat reeds op de buik gedraaid, kregen een tik op het achterwerk. Die kwam ook niet aan, de krant in de onderbroek ving het meeste op. Voor straf ging het licht op de gang uit en de deur van de slaapkamer dicht.

Even later hoorden we pa en ma iets tegen elkaar zeggen, er werd zachtjes gelachen. Het licht in de gang ging weer aan en stiekem de deur op een kier gezet.

ouders hoorspel okid hoorspel okidoki

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 6 stemmen 1.325