Depressie

Wat vreemd eigenlijk, zelf net over een depressieve bui heen en heel optimistisch gelovend dat de vitamine D wel zullen helpen, wordt zij door haar allebei zoons die dag gebeld.
De één had geen zin meer in zijn oude hobby en de ander reageerde haast niet op haar verzoek iets gezelligs te vertellen.
Kwam het door de regen, of doordat ze misschien het besef nodig had belangrijk te zijn voor hen?
Maar wat moet je zeggen als je machteloos voelt.
2 Volwassen zoons die het allebei erg goed deden.
Die eerder háár kwamen helpen dan zij hen.
Haar rol was uitgespeeld.
Of zag ze dat misschien verkeerd?
Moeder zijn was je voor het leven.

Misschien moest ze nog leren de juiste woorden te vinden als één van hen iets mankeerde, of ziek was.
Ze raakte er nog steeds van in paniek.
Zou ze dan nog niets geleerd hebben?
De herinnering aan haar oudste, toen ze gebeld werd door de school dat haar zoon in het ziekenhuis lag.
Tjonge, als een gek was ze er heen gesneld.
“Uw zoon is ontzettend flink mevrouw”.
Jaja……, maar alleen met hem, fluisterde hij met een van pijn vertrokken gezicht: “Het doet zo een zeer mam”.
Toentertijd rende ze de kamer uit en hield een zuster aan; 'geef hem een spuitje, hij heeft zo'n pijn’.
Dat was haar gehaaste, haast sissende bevel, naar aanleiding van de pijn, die haar zoon toen had.
Nog steeds had ze de neiging om hulp te roepen als één van hen iets mankeerde.
Vandaag had ze een verhaal gehoord van het overlijden aan leukemie van een nog jonge man van 20, hij heette net als haar zoon.
Wat een ontzettend verlies bedacht ze en besefte dat zij echt geen reden had treurig te zijn.

Toch was het besef dat ze nog steeds nodig was om naar de verhalen van haar zoons te luisteren, hen eventueel bij te staan, er mede oorzaak van dat ze er nu bij een depressie er altijd de moed inhield.

depressie zonen zonen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 10 stemmen 221