Zwanger?
“Tot ziens” groetten mijn echtgenote en ik onze huisarts bij het verlaten van de spreekkamer. Een aantal personen in de overvolle wachtkamer keek met een onheilspellende blik naar ons; “zeker in slaap gevallen daarbinnen” mompelde een oudere heer halfluid…
Eens in de drie maanden bezoeken wij samen onze huisarts voor een standaard procedure: bloeddrukmeting, een korte evaluatie van onze klachten en het uitschrijven van de recepten voor de volgende 13 weken. Dat gebeurt al sinds wij ruim acht jaar geleden in deze deelgemeente zijn komen wonen. Zo blijft er voor diabetes, hartaandoening en slijtage door artrose voor ons beiden met een vaste regelmaat dé geruststellende vinger aan de pols. Slechts bij hoge uitzondering wordt er een extra bezoek ingelast bij een plotseling optredende klacht die geen uitstel van nader onderzoek duldt.
Huisartsenpraktijken met meer dan duizend patiënten zijn tegenwoordig, ook in kleinere wijken, eerder regel dan uitzondering. De werkdruk van de geneesheren is dan ook enorm groot en de maximaal benodigde tijd voor elk consult is tot slechts een aantal minuten teruggebracht. Daardoor hoopt men aan alle patiënten recht te doen, ook aan patiënten met zogenaamde hypochondrie (Molière schreef in 1673 al een toneelstuk over dit verschijnsel). Voeg daar de extra dagen en weken per jaar bij die een huisarts nodig heeft voor nascholing (‘dokter is weer eens met vakantie…’) en je begrijpt zonder meer, dat hij/zij tegenwoordig blij mag zijn, gemiddeld zeven minuten voor een effectief consult te kunnen uittrekken. In plaats van respect en begrip van zijn patiënten krijgt hij soms onterecht ongezouten en met drogreden onderbouwde kritiek. Ik betuig hiermee dan ook gaarne mijn respect aan alle geneesheren die hun beroep of roeping met hart en ziel en volle inzet uitoefenen.
Waar is de tijd gebleven, dat je bij een bezoek aan de praktijk meer dan een kwartier uitgebreid de aard van jouw klachten kon toelichten en de huisarts de tijd nam er ook echt naar te luisteren. Hoelang is het geleden, dat een huisarts bij een verzoek voor een huisbezoek ook werkelijk altijd kwam? Ik heb het in mijn jonge jaren nog meegemaakt, zowel in een dorp als ook in de steden. Omstreeks de jaren zestig van de vorige eeuw kwam er geleidelijk een verandering in en tergend langzaam maar gestadig transformeerde alles naar een situatie zoals die nu in de meeste gevallen is.
Uitzonderingen bevestigen de regel. Onze vorige huisarts, nu al twee jaar met welverdiend pensioen, was er nog een van de oude stempel. Hij nam ruim de tijd voor zijn patiënten, stelde belang in diens leefsituatie en informeerde naar het welzijn van de kinderen. Tijd voor een consult was bij hem rekbaar als elastiek, zeer tot genoegen van de patiënten die hem op dat moment bezochten of waar hij op huisbezoek was. Hij was dus voor een ieder een “toffe peer”, ook al liep het spreekuur dagelijks altijd uit.
Zijn opvolger heeft dezelfde werkwijze en wordt derhalve eveneens op handen gedragen. Hij is, getoetst aan de huidige modetrend, ouderwets maar degelijk gekleed, heeft een onopvallend uiterlijk en zijn versleten lederen dokterstas moet nog in de tijd van Hippocrates zijn vervaardigd. Zijn huisbezoeken legt hij, als de weersomstandigheden het toelaten, bij voorkeur per fiets af. Bovendien bezit hij een gevoel voor humor dat je bij hem niet zou veronderstellen.
Toen ik laatst, mijn artroseklachten toelichtend, zei dat ik “liep als een zwangere eend”, keek hij verbaasd. Vervolgens vouwde hij beide handen en legde die, behaaglijk in zijn stoel achteroverleunend, op zijn achterhoofd. “Vertel, daar wil ik alles over weten” moedigde hij mij aan, met een grijns van oor tot oor. Dat ik een ‘waggelende’ eend bedoelde wist hij natuurlijk meteen. Na dit intermezzo nam hij rustig de tijd om mij via een computeranimatie enkele voorbeelden van artrose te laten zien.
- Ook zijn spreekuren lopen meestal uit. Het is alleen eigenaardig, dat dit vanuit de optiek van de wachtenden altijd de schuld van de patiënt is…
Ze bestaan dus werkelijk nog, de medici die ondanks de overvolle afspraken-agenda en de veeleisende werkomstandigheden kans zien een bescheiden ruimte in te bouwen met extra aandacht voor hun patiënten.
- “Daaaag” groetten mijn echtgenote en ik bij het verlaten van de wachtkamer. De groet werd niet beantwoord en met het dichttrekken van de deur voelden we als het ware vele priemende boze blikken op ons gericht. Begrijpelijk? Zeker weten!
Tot een volgende keer.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: welzijn
persoonlijke aand
1.222
Geef je reactie op deze inzending:
Maar niet ieder over dezelfde kam scheren.
Mijn trouwe huisarts neemt alle tijd voor me!
Geweldig dat je de "pen" weer hebt opgepakt.
Wij hebben genoten van je verhaal.
Met daarin ook voor ons zo herkenbare punten.
Geweldig geschreven.
Dus Günter, de "pen" nog niet terzijde leggen.
Wij zien uit naar een nieuw verhaal.