Een vleugje dennengeur
Toen ik de afgelopen dagen weer eens verkennend op internet bezig was, ontdekte ik een hedendaags kerstverhaal uit Tirol, dat werd opgetekend door een Oostenrijkse auteur uit Wörgl.
Zijn verhaal ontlokte mij spontaan een glimlach en het riep ook iets van herkenning in mij op. Ik besloot daarom het te vertalen, zodat het u, met een denkbeeldig vleugje dennengeur, alvast in de kerststemming zou kunnen brengen.
…………………
< Auteur: Ewald Linzbauer, Wörgl – Oorspronkelijke titel: Der Weihnachtsbaum.>
De Kerstboom
De tijd was krap. Tegen de Kerst is de tijd altijd krap. Alles moet klaar zijn. Ieder kerststerretje, ieder cadeaulabel krijgt zijn eigen status van belangrijkheid. Ongeduld, hysterie en tot slot paniek. Ja, het volgend jaar wordt alles helemaal anders. Een teleurstelling zonder de zelfbeschuldiging, dat het weer niet zo is geworden als gepland in de meest beschouwelijke tijd van het jaar.
Na drie dagen van aanhoudende sneeuwval was het eindelijk zover. Een heldere, maanverlichte nacht, het uitspansel als een enorm grote etalage met lichtjes en ik stapte met mijn zoontje van vier door de sneeuw, die tot kniehoogte reikte. Zou ik alleen zijn geweest, dan zou ik hebben neergeknield of had ik mij erin laten vallen en was blijven liggen, totdat het vocht en de kou mijn kleding zouden hebben doordrongen. Onze al half opgebrande fakkel noopte mij echter tot haast. In het bos met de jonge aanplant waren de ondergesneeuwde bomen niet zichtbaar. Ik schudde aan enkele grote exemplaren en nam daarbij op de koop toe onder de vallende sneeuwkappen te worden bedolven. Mijn zoontje stond met zijn fakkel iets opzij en keek naar mij. Ik wil niet weten wat hij ervan vindt.
Ik kneep mijn ogen tot een spleet samen om iets van het bereik van de boomtoppen te herkennen. Het licht was ontoereikend. Nu vooral niets van je ergernis laten blijken! Welke boom moet het nu worden? Een gevoelsmatige beslissing, helemaal vanuit je binnenste. Met klamme vingers hield ik de zaag vast, gleed daarmee van de zaagsnede of raakte erin beklemd. Mijn polsslag versnelde. Ik drukte tegen het hout, de laatste weerstand brak, hij gaf het op. Voorzichtig liet ik de boom omlaag zakken. In het licht van de fakkel: de top, het hart, de boom voor het Kerstfeest – hij was mismaakt.
Ik dacht, dat de top onder een zware last had geleden. Misschien zouden de takken zich snel weer oprichten, bevrijd van de last van bevroren sneeuw en ijs. Iets zou gebeuren, dit kon toch niet waar zijn. Ik scheidde het topstuk van het onderste gedeelte en tilde het op om het voor de laatste keer te bekijken. Normaal veerden de takken, zover aanwezig, naar boven, maar dit gedeelte zag eruit alsof het in een wervelstorm terecht was gekomen. Met een natte rug en bij ijzige temperaturen stapte ik met mijn zoontje terug naar de auto. Ik probeerde niet te kijken, toen de binnenverlichting aanging, maar de als een krulstaart opgerolde boomtop was niet over het hoofd te zien terwijl ik de boom via de achterklep naar voren schoof. Duizenden dennennaalden en ijskristallen vielen eraf. De takken en de stam ontnamen mij het zicht, zodat ik mijn zoontje achter al het groen niet meer kon zien. Bovendien sprak hij tijdens de gehele rit geen enkel woord, hetgeen mij extra verontrustte.
Hoe praktisch een automatische parkeerverlichting ook moge zijn, dit licht is onverbiddelijk. Ik stapte ineengedoken uit de auto, als zou ik daarmee mijn honderd en zesentachtig centimeter ergens kunnen verbergen. Het tijdstip van onze aankomst thuis was gunstig, de straat was leeg. Het keukenlicht van de gastenaccommodatie brandde niet. Snel haalde ik de boom uit de auto, waarbij weer duizenden naalden van de verwarde takken aan de stoelbekleding bleven zitten.
Opgelucht stond ik voor de huisdeur, die op dat moment werd geopend. Het kale hoofd van mijn schoonvader verscheen in de opening met vlak daarachter de blonde kuif van zijn echtgenote. “Voor de open haard” had ik moeten zeggen en niemand zou het hebben verwonderd… maar bestemd voor de woonkamer om door iedereen te worden bewonderd…? - Schoonmoederlach, een schampere lach, schoonvader sussend, ‘t was toch goed bedoeld, dan haal je er toch eentje bij de supermarkt. – Een verdieping hoger, weer een lach van mijn echtgenote, iets vriendelijker. Ik zette de boom neer, probeerde er takken in te boren, op andere plaatsen in de stam te steken, met nylondraad te buigen, te trekken… het haalde zo goed als niets uit. Zijn iets veranderde fysieke verschijning was nog altijd te herkennen; onwrikbaar hield hij aan zijn gegroeide postuur vast.
Mijn vrouw vond: 'nou ja, het is een boom – een kerstboom met karakter'.
----------------------------
Het origineel vindt u op: http://tirol.orf.at/magazin/tirol/stories/159536/
Ik wens redactie, auteurs en lezers een Vrolijk Kerstfeest en een gezond, gelukkig 2010.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: kerstmis
Kerstverhaal
1.843
Geef je reactie op deze inzending: