Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Het besef.

Toen ik vanmorgen op stond, wist ik het meteen. Het was weer terug. Moeizaam stond ik op alsof er een rem op mijn bewegen was gezet. Dit kon toch niet? Dit was toch niet waar? Het lijkt wel of ik elk spiertje in mijn lichaam kon voelen. Mijn hoofd gonsde. Heel mijn wezen doet pijn en zin, zin had ik nergens meer in.
Wat een waardeloze dag, wat een waardeloos leven. Ik ben weer depressief.

Alles waar ik moeizaam in een paar zware jaren met al mijn kracht aan had gewerkt was verdwenen als sneeuw voor de zon.
Dit was iets waar ik steeds niet aan had durven denken.
Manisch depressief. Dus de jaren uit mijn verleden hadden wel degelijk hun sporen nagelaten in mijn verdere leven. Langzaam maakte de paniek zich van mij meester en ik wist niet wat ik er aan moest doen.

Daar zittend op het randje van mijn bed besefte ik: dit alles is te veel. Dit kan ik niet nog een keer, dit wil ik niet nog een keer. Het besef dat je maanden, misschien jaren, tegen elke dag op gaat zien.
Dat je je elke dag weer door de dag heen moet slepen. Je jezelf moet dwingen om aan te kleden, te wassen, je boterham te eten.
Zonder enig begrip waarom je dat moet doen.

Nee, dit kan en wil ik niet nog een keer meemaken. Het besef dat ik mij zelf jaren in de maling heb genomen. Van de manier hoe ik met het leven ben om gegaan en het leven met mij. Dat dit alles geen sporen zou achterlaten. Dat is een dikke misrekening geweest.
Waarschijnlijk zijn er toch deeltjes in mijn hoofd die voor altijd het kaarsje hebben uit laten gaan.

Schrijver: E van Dam, 10 december 2009


Geplaatst in de categorie: emoties

4.5 met 13 stemmen 544



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Eva
Datum:
23 december 2009
Email:
evertjetelfort.nl
Beste Gunter, Het is allemaal nog niet zo gemakkelijk. Hopelijk gaat het nu wat beter, daar de kortste dag is geweest. Ik wil mijzelf toch nog een klein beetje staande houden. Bedankt.
Naam:
Günter Schulz
Datum:
12 december 2009
Email:
ag.schulztiscali.nl
Dat dit besef juist in deze donkere dagen moet komen is extra sneu voor jou, Eva. Ondanks een beperkt invoelingsvemogen kan ik me er toch wel iets bij voorstellen. Hopelijk heeft het uiting kunnen geven via deze inzending al een kleine verlichting teweeggebracht en zie je ondanks alles toch in de verte een klein lichtpuntje. Ik wens jou alle sterkte toe en tevens, dat het volgende jaar een nieuwe start voor je is en positieve ervaringen de depressies zullen terugdringen of zelfs doen verdwijnen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)