Het besef.
Toen ik vanmorgen op stond, wist ik het meteen. Het was weer terug. Moeizaam stond ik op alsof er een rem op mijn bewegen was gezet. Dit kon toch niet? Dit was toch niet waar? Het lijkt wel of ik elk spiertje in mijn lichaam kon voelen. Mijn hoofd gonsde. Heel mijn wezen doet pijn en zin, zin had ik nergens meer in.
Wat een waardeloze dag, wat een waardeloos leven. Ik ben weer depressief.
Alles waar ik moeizaam in een paar zware jaren met al mijn kracht aan had gewerkt was verdwenen als sneeuw voor de zon.
Dit was iets waar ik steeds niet aan had durven denken.
Manisch depressief. Dus de jaren uit mijn verleden hadden wel degelijk hun sporen nagelaten in mijn verdere leven. Langzaam maakte de paniek zich van mij meester en ik wist niet wat ik er aan moest doen.
Daar zittend op het randje van mijn bed besefte ik: dit alles is te veel. Dit kan ik niet nog een keer, dit wil ik niet nog een keer. Het besef dat je maanden, misschien jaren, tegen elke dag op gaat zien.
Dat je je elke dag weer door de dag heen moet slepen. Je jezelf moet dwingen om aan te kleden, te wassen, je boterham te eten.
Zonder enig begrip waarom je dat moet doen.
Nee, dit kan en wil ik niet nog een keer meemaken. Het besef dat ik mij zelf jaren in de maling heb genomen. Van de manier hoe ik met het leven ben om gegaan en het leven met mij. Dat dit alles geen sporen zou achterlaten. Dat is een dikke misrekening geweest.
Waarschijnlijk zijn er toch deeltjes in mijn hoofd die voor altijd het kaarsje hebben uit laten gaan.
Geplaatst in de categorie: emoties