Tussen hemel en aarde

Als een donderslag bij heldere hemel zijn daar plotsklaps twee baby’s geboren. Nummer twee en drie meldden zich 8 weken voor de uitgerekende datum. Blij en gelukkig schreeuwen we het van de daken. “We hebben een tweeling gekregen. Twee jongens, helemaal gaaf.”
Hun geboorte was voorspoedig verlopen. Gelukkig. En nu waren ze dan eindelijk thuis.

Ze waren nog zo kwetsbaar klein toen we ze na die 5 weken ziekenhuisverblijf mee mochten nemen. Ze wogen respectievelijk 2000 en 2200 gram. Ze waren flink gegroeid, gram na gram. De ene week wat meer, de andere week wat minder. Dag na dag hadden we hun statistieken nauwgezet gevolgd. Inmiddels waren we zelf specialist geworden wat betreft kennis over prematuriteit van baby’s.

Thuis aangekomen dachten we eindelijk wat rust te kunnen vinden, omdat we bevrijd waren van de ritten van en naar het ziekenhuis. We dachten weer wat meer aandacht te kunnen schenken aan onze oudste zoon van net 2.

Het tegengestelde was waar. Pas toen begon het circus echt.

We dachten dat we bij ons eerste kindje al heel wat ervaring hadden opgedaan, maar dit hadden we nog niet meegemaakt. We hadden het gevoel vogelvrij te zijn verklaard aan de tweelingbaby’s. Wat we ook verzonnen, we kregen het juiste ritme niet te pakken. Overdag hield de tweeling zich goed aan het gewenste ritme. De nachtelijke onrust van de tweeling was echter niet te overzien.

Bij thuiskomst uit het ziekenhuis moesten we hen om de 2 uur voeden. In kleine hoeveelheden, want de kracht om wat meer te drinken ontbrak. ’s Nachts kwam dan weer de een dan weer de ander. Soms samen, vaker om de beurt. Ondanks onze pogingen hen op bedtijd, rond de klok van 11, vol “te tanken”, lukte het niet hen in alle rust door te laten slapen. Het bleef niet bij een keertje uit bed stappen, maar we moesten er iedere nacht wel 10 keer eruit. Was de één tevreden, was de ander weer aan het huilen. Soms leek het dweilen met de kraan open. Dat gaat door merg en been.

En als de ochtend zich dan weer aandiende stond de oudste zoon ronde klok van zessen alweer naast ons bed om de dag vol energie fris te beginnen. Hij had er weer zin in. Daar had hij recht op. Al met al duurde dit langer dan we konden hebben. Als ik terugkijk heeft dat ernstig verstoorde nachtritme nog zo’n twee jaar geduurd.

Na 5 weken waaide het RS-virus bij ons binnen. Dit virus bleek levensbedreigend te zijn voor de tweeling. Wij worden er slechts verkouden van, zij kunnen er longontsteking van krijgen. Dat was dus ook het geval. De jongste kon, door het ontbreken van kracht, op dat moment niet meer huilen om onze aandacht te trekken. Zijn broer heeft toen hard voor hem gehuild. Hij heeft goed aangevoeld dat er iets niet in orde was. Zijn lichaamstemperatuur was inmiddels gezakt naar 34/35 graden, zo bleek. Bleek lag hij op mijn borst in een poging hem warmer te krijgen.

Het duurde een eeuwigheid voordat die huisarts er was. ”Goed dat je gebeld hebt”, zei hij nog.. Vijf weken na thuiskomst moesten we hen met spoed weer terug brengen naar het ziekenhuis. De maximum snelheid in dat ritje heb ik zwaar overtreden. Wat er dan allemaal niet door je hoofd heen schiet. Die Porsche wilde maar niet opzij.

Bezorgd lag ik thuis wakker me afvragend of het allemaal wel goed gaat. En dat ondanks die enorme vermoeidheid van de weken ervoor. Kapot vermoeid sliepen we, toen we wisten dat het weer wat beter ging met onze dubbelkroost, die week bezorgd weer wat bij. En alweer pendelden we op en neer, van en naar het ziekenhuis.

Ze mochten eindelijk weer mee naar huis. Daar begon het circus weer volop te draaien. Op het werk vonden we wat rust en een beetje steun. Familie steunde ons ook enorm, maar eigenlijk konden maar weinig mensen echt begrijpen wat wij doormaakten. Daar hadden we toch, met name, elkander voor.

We hadden elkaar hard nodig, was de één weg, werd de ander overbelast, was de ander weg, dan was dat weer andersom. Enkele weken later ging het alweer mis, alweer een verdomde longontsteking, maar nu de wederhelft van de tweeling, ondanks dat we alles voor 100% hadden ingezet om de kwetsbare tweeling te beschermen. Waar bleef die lente? Waar bleef het zachtere warme weer? Alweer moesten we terug naar het ziekenhuis voor alweer een week. Gelukkig was hij sterker dan 6 weken terug en herstelde hij goed.

Het wonderlijke van deze hartenkreet is dat er dus meer is tussen hemel en aarde, dat de één heeft gehuild voor de ander, omdat hij voelde dat er iets niet in orde was. Dat willen we graag geloven, maar we geloven ook heilig dat we daarvan getuige zijn geweest. Gelukkig kunnen we nu zeggen. Achteraf bezien was dat een mooi moment. Bedankt! Houd die antenne uit!

Nu gaat het goed met de tweeling. Ze turnen nu de sterren van de hemel. En wij genieten er iedere dag van, net als van onze andere kinderen.