Vlissingen - Miami.

Je sprak wel eens over het boekje, je had het thuis liggen, ik heb het nooit mogen zien. Niemand denk ik. Het was een opsomming van namen van mensen die je ontvallen waren. Alle namen van mensen die je kende, elk familielid, alle vrienden en alle kennissen die je in je lange leven meegenomen zag worden door de dood schreef je onder aan de steeds langer wordende lijst.

Zelf zei je het dan, je werd er niet vrolijk van om die steeds maar langer wordende lijst te lezen, maar je vond dat je het moest doen, als een soort eerbetoon aan hen, die je voorgingen. Je móet alleen maar, zei je altijd, zodra je geboren word, móet je alleen maar. Je móet naar school, je móet gaan werken, en daarna móet je dood, er zijn geen keuzes.
Het zijn jouw woorden. Misschien had je wel gelijk, ik wist er in ieder geval weinig tegen in te brengen.

Niet veel mensen zullen je zo kennen, het waren namelijk speciale momenten in onze vriendschap die je maar met weinig anderen deelde, de meesten zullen zich jou herinneren als een charmante man, en als een grote humorist. En dat was je ook, charmant en vol humor, je bracht mensen altijd een lach op het gezicht door ze eerst met je serieuze gezicht op het verkeerde been te zetten. Jouw grappen zag je niet aankomen, je verzon ze a la seconde en ze waren elke keer uniek en onvoorspelbaar.

Ik hoop wel dat op kerstavond iemand het boekje in je binnenzak heeft gestopt, ik kon er niet bij zijn, ik kreeg de mededeling te laat, en de afstand was te groot. Niet tussen onze harten, wij zijn goede vrienden gebleven tot het laatste moment, dat weet je wel. Maar als ik er geweest zou zijn, dan had ik eigenhandig, helemaal onder aan de lijst, nog even jouw naam in je boekje geschreven. Als een eerbetoon aan jou.

... ...

Zie ook: http://communities.zeelandnet.nl/data/vanalleswat/

Schrijver: Peterdw., 4 januari 2010

peterdw-hotmail.com

terugblik

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 18 stemmen 785