Opgroeien in oorlogstijd

Opgroeien in deze tijd schijnt plezierig. Alles wordt geregeld: de school, het vervolgonderwijs. De begaafde kinderen worden extra in de watten gelegd.
De tennis- en voetbal- of fitnessclub. Thuis is er de computer waarachter de kinderen eventueel uren door kunnen brengen. Onderlinge contacten via sms of telefoon.
Een luxe, gemakkelijke wereld. Vroeger, uiteraard zonder computer, voor een heel kleine groep weggelegd.

Wat mist men dan? Wel een kleinigheid: de spanning. Als jongen groeide ik op in bezet Nederland. Oorlog dus, waarbij de spanning elke dag merkbaar was. De marcherende soldaten, die prachtige liederen zongen: 'und wir fahren' . . . In de achterste gelederen wilde men je wel een handje geven en je marcheerde mee.

Het jaar 1944 was bijzonder, niet naar school, elke dag de straat op, waar van alles gebeurde. De broodkar, die door de vrouwen uit de straat in een mum van tijd leeggeroofd werd. De broodbezorger had dan, verstandig, al de benen genomen.
Op zoek naar brandstof: hout, desnoods de teer uit de asfaltweg. Bomen werden niet gekapt, daar stond natuurlijk de doodstraf op.
En dan 1945: de honger. Een tocht met vader en zus naar Drenthe. Slapen in hooibergen of zittend aan een tafel in een café de nacht doorbrengen. Bedelen, wat na enige training, toch weer spannend was: wat zou er op de boterham zitten? Kennismaken in een doorgangshuis, met een echte jeugdbende, die bij de boeren de boter uit de gamellen stal. Als kleine heler meeprofiteren van de boter die met de hand op de door mij verstrekte boterhammen werd gesmeerd. Over de IJssel beschoten worden door onze vrienden in hun Spitfighters, zij kwamen als begeleiders van de bommenwerpers uit Duitsland terug.

De bevrijding met z’n versierde straten. Maanden werd er gefeest.
Al met al een onmisbare jeugd.

Opgroeien jeugd jeugd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 10 stemmen 963