Hartenkreten

Ze lachte weer.

Ze lachte weer, toen ze de zee zag, het zand, waar rupsbanden hun sporen hadden achtergelaten, wat een aanblik opleverde alsof we op een vreemde planeet liepen, en de mooie luchten, boven een messcherp in het heldere blauw getrokken horizon.
Eindelijk, de zee! Ik geef het toe, we zijn er aan verslaafd.

We waren er een poosje niet meer geweest, de winter had ons met zijn sneeuw en ijzige wind veel te lang van het zeestrand weggehouden. We hielden het bijna niet meer, want vanaf negen uur in de ochtend scheen er al een uitnodigende zon, en zo’n invitatie is bij ons nu eenmaal niet aan dovemans oren besteed.

Zoekend naar onze favoriete schelpjes, gleed een stuk krom drijfhout vanuit haar ranke hand soepel in haar diepe jaszak, haar creatieve ogen hadden alweer een plekje voor een nieuw kunstwerk in de smaakvol ingerichte woonkamer gereserveerd.

Een kitesurfer deed verwoede pogingen om met veel te weinig wind tóch het luchtruim vlak voor de duinen te kiezen, wat hem op een aantal buitelingen in de lage duinenrij vlak voor de echte, hoge duinen, kwam te staan.
We hebben hem nog een poosje bewonderend staan aanschouwen, totdat de vermoeidheid bij hem toesloeg en de man steeds langer, hangend in de lijnen van zijn zweeftoestel, op de grond bleef liggen om op adem te komen.

Ze lachte weer, toen ons favoriete strandpaviljoen in zicht kwam, we keken elkaar aan, het woord koffie zal in ons beider ogen wel zijn opgelicht als een heldere neonreclame, we dachten in ieder geval weer eens hetzelfde, we hadden er zin aan!