Uiteindelijk toch nog een goede dag.
Helaas is zij van ons heen gegaan. Mijn moeder.
Toen zij nog in leven was, had ik nooit vermoed dat ik haar zo zou gaan missen. Hoe ouder ik word, hoe meer ik op haar ga lijken. Niet alleen haar uiterlijk, maar ook haar kwaaltjes. Waar ik toen met een half oor naar luisterde en bij mij zelf dacht: mens zeurt niet zo en er verder niet op in ging.
Nu is het andersom en bezit ik ongeveer dezelfde kwaaltjes en voel spijt omdat ik toen niet naar haar wilde luisteren. Maar tegen wie moet ik zeuren? Niemand in huis – dagen dat ik alleen ben. Gek word ik er van. Het verdriet en ongenoegen dat ik voelde, nam nog meer bezit van mij. Waar leef ik nog voor en voor wie.
Normaal praat ik wel met mijn moeder en vertel ik haar dat ik haar mis. Natuurlijk weet ik niet of zij mij kan horen maar stiekem hoop ik van wel. Maar afgelopen Vrijdag kropen de kriebels van het ongenoegen omhoog. Het sombere weer maakte het er niet beter op. Er moesten nog zoveel dingen gebeuren.
Voor het eerst schreeuwde ik naar boven. ”Mama, ik kan niet meer. Geef mij alstublieft een dag met zonneschijn.” Ik was zo moe, verschrikkelijk moe en kroop in mijn bed. De volgende dag wilde ik voor een andere auto gaan kijken. Toen ik in de ochtend de gordijnen open schoof, zag ik dat het goed gevroren had. Het zag allemaal somber.
Maar rond een uur of tien begon de zon te schijnen en ineens voelde ik mij warm worden van binnen. Dit maakte de dag veel lichter – ineens was het allemaal niet meer zo zwaar. Lachend stapte ik dat oude mormel in en bedankte mijn moeder. Het is een zware dag geweest, toch kwam ik zingend thuis. Ik was eindelijk geslaagd voor een andere auto. Dit gaf mij zo´n goed gevoel, dat ik zeker ben dat deze dag door mijn moeder is gegeven.
Bedankt Mama.
Zie ook: http://vertelsels-van-regenboog.50plusser.nl/
Schrijver: E van Dam, 25 februari 2010
telfort.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: bedankt
Een belangrijke dag.
1.362
Geef je reactie op deze inzending: