Hartenkreten

Ontzamelen

Net lees ik in de krant een artikel over verzamelaars. Daar schijnen er nog steeds veel van te zijn, compleet met uitpuilende huizen en onder de verzamelwoede bezweken relaties.

Nooit lees ik iets over hun tegenpolen, de groep waar ik bij hoor: de ontzamelaars. Zo langzamerhand vraag ik mij af of ik lid ben van een minuscule minderheid of dat ontzamelaars gewoon nooit van zich laten horen.

Nooit heb ik iets kunnen bewaren. Oude kleding, foto's, brieven, persoonlijke aandenkens, boeken en weet ik veel: alles is bij het afval gegaan. Op de paar schilderijen en zeefdrukken die heb verkocht na, rest geen spoor meer van de ruim duizend tekeningen, de honderden schilderijen, de verhalen en de gedichten die ik heb gemaakt. Ook voor een exemplaar van een van de tientallen tijdschriftartikelen die ik heb geschreven zal ik naar een bibliotheek moeten. Waar ze waarschijnlijk ook niet meer te vinden zijn. Verdriet heb ik er niet van. Na mij dood zou men het allemaal toch maar als rotzooi hebben gezien.

De laatste jaren is mijn ontzamelwoede wel een beetje getemperd. De paar gedichtjes die van mij in NRC-Next hebben gestaan bewaar ik nog en er staan een stuk veertig schilderijen en ongeveer honderdvijftig tekeningen in de schuur. Die bewaar ik tot ik weer een onstuitbare aanval van ontzamelwoede krijg.

Schrijver: Jacob, 27 maart 2010