Rouwen

En daar sta ik dan weer pap..
Alleen, schichtig om me heen kijkend of iemand me ziet.
De wind ruist door de bomen en geeft een leeg gevoel.
M’n gevoel word kouder en dat uit zich in kippenvel.

Hoi pappa…
Zachtjes begin ik te mompelen. Ik wil contact, ik wil praten.
Streng probeer ik de visualisatie van jouw beenderen in de koude grond te verdringen.
Harder praat ik nu, nog steeds een beetje opgelaten om me heen kijkend.
Terugkijkend naar je steen, de tekst “we missen je”.
En even voel ik de tekst, zeg ik die tekst.

Ik mis je pappa..
Dan valt die bekende deken over me heen, dat volle gevoel van verdriet.
Zachtjes huil ik.
Ik ben weer een klein meisje, jij groot en sterk.
Je voelde zo veilig!

Hoor je me pappa…?
Ik voel me opeens heel alleen. Er is nooit meer zoveel van me gehouden. Niemand heeft ooit zoveel voor me gedaan.
Rustig zak ik door mijn knieën en leg de siersteentjes recht.

Ben je nog ergens pappa…?
Stil verwacht ik iets. Een teken, een vogel die schreeuwt. Een blaadje die toevallig op je steen dwarrelt.
Maar niets, alleen de wind, alleen de bomen.

Dag pappa..
Dan zit ik in de auto, rijdend naar huis.
Het is allemaal niet meer belangrijk, niets is meer wat waard.
De tijd heelt, maar geneest niet.

Hé mamma…
Hun kleine stemmetjes komen me tegemoet.
Warme armpjes om me heen. Stoeiend en worstelend om aandacht.
Zij zijn belangrijk, zij zijn alles waard!

pappa verdriet verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 6 stemmen 515