Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Revolutie en kanonnenvoer

Ik ben letterlijk moegeschreven en de kunst van letters meer dan zat, want waarom zal ik nog langer de woorden aaien, terwijl de mensen hunkeren naar liefde die simpel en direct hoge kunst bewaarheidt. Naakt en zonder dure mantel ben ik (alsjeblieft, hier is mijn goocheldoos, doe er maar mee wat je wilt!), ontketend van de wanen van ijdelheid en ingebeeld aanzien. Nu verruil ik de woorden, beter nog, ik ontken ze. Ik zal minzaam lachen, wanneer men mij hoont door te zeggen 'hij kan het niet meer', want eindelijk, ik kan het loslaten. Aan de goden terugschenken wat zij mij ondoordacht toebedelen, zij zijn te weinig mens om dat te verstaan. Zij gaven me meer dan ik kan dragen, het ga hen goed, met groot plezier snij ik de koorden los, zoek ik vrije beweging, zonder opgelegde ballast en dwangmatig geouwehoer, voer voor de rijken, ik leek wel gek, de ballen! (overigens, de armen lusten het nog minder), ofschoon ik het heilige doorzie, praalzuchtige tempels verfoei ik, als ook de pronkzucht van dienaren en offeraars. Geef mij maar de roes van de leegte en louter de milde taal van het ongebonden hart. Ik ben de verlichting allang voorbij, tedere heksen kussen mij, alle Boeddha's omringen mij. Dat is een ding, voor de rest ben ik compleet verwoest, een afgebrokkelde ruïne overwoekerd door planten en gevallen rotsblokken. Geen enkele mummie is zo eenzaam verstopt als ik. Natuurlijk verdien ik beter, maar dat zal Jezus ook wel eens gedacht hebben, terwijl de blinde haat hem vernederde tot op het bot. Ga maar door, vervolg mij maar, mijn ware ziel is vrij en ik verspreid mijn liefde waar en wanneer ik wil, over alle aardse grenzen heen, sterker dan alle menselijke beperkingen. Als offerdier stribbel ik niet tegen, integendeel, gebruik mij maar om liefde te bereiken. Jezus gaf zijn leven voor zijn vrienden en vijanden, die magie hanteer ik ook, zonder enkele schroom of achterdeurtruc. Iemand moet het doen, iemand moet het herhalen, want anders is het christendom op een dood spoor en trouwens, een grotere eer bestaat er niet. Ik doof mijn vlakkerende ster om genade voor andere sterren af te smeken. Zo gaan oude krijgers als eersten de vuurlinie tegemoet. Hun laatste triomfen redden de achterhoede, de schok zet goden in vuur en vlam. Blijf zuigen aan de grote tepels van Moeder Aarde! 'Een briljant idee!', dacht de ezel. Maar geef haar meer energie dan je opzuigt! Roem kan mij gestolen worden, het deugt niet, het geurt naar ranzige olie en vochtige mesthopen. Liever geniet ik anoniem van een waanzinnig goed geschreven vers, wat nooit het vraatzuchtige internetpubliek bereikt, als een verborgen bloem in een stuk bos, dat nooit betreden wordt, behalve door mijzelf. Zo bemin ik de poëzie, in stilte, ver weg van het zinloze rumoer en de dwaze jachtigheid van deze droeve, oppervlakkige, kantelende cultuur. Dichtregels zijn daar
ook een sprekend deel van de schone natuur, gevormd uit tere bloembladen en zonlicht, vlinders dansen op hun muziek. Ooit dacht ik als dichter een brug te kunnen slaan naar de wereld, maar ik heb mij volkomen vergist, de lyrische bevlogenheid is hoogst persoonlijk en de spaarzame ingewijden vertonen zich niet en als ze dat toch zouden doen, dan is desillusie een feit. Neem bijvoorbeeld Holst, hij trok zich ook niet voor niets altijd weer terug in zijn eigen mystieke domein. Kijk maar goed, ik ben uit mijn centrum gevallen en erger nog, er was nooit een centrum, enkel illusie, vluchtige beweging. Mijn lichaam, een bloemenoorlog, is kapot en voor de zieners inderdaad verdwenen, zoals geesten dolen, maar dan net op de grens van het toverachtige onwaarschijnlijke, gehuld in onschendbare mantels van het oerwijze engelenrijk. Mijn ego-loos bestaan botst keer op keer met de mensheid, die vergeten is waar God woont, diep in de harten die zonder zelfzucht zijn, die als een kind blij en impulsief door het leven gaan, waar iedere strengheid keldert, iedere waanzieke bezitsdrang ontploft. Jezus beminde de armen, de zieken en vooral de heilige kinderen, die als ware sjamanen de kleingeestige ego's van opgeblazen niemandallen breken. Hij was een groot kind zonder gêne, geestelijke schoonheid bloeit door Zijn anti-wereldse daden, Shiva boort ook continu naar bodemdiepe echtheid. De Christus-bloem, die moet bloeien, de rest is waan, die naar verderf leidt. Heb nou toch eens de ander lief, dolgedraaide, overspannen, kritische, egoïstische, gefrustreerde, stupide dwazen!

Schrijver: Joanan Rutgers, 3 juni 2010


Geplaatst in de categorie: maatschappij

-1.0 met 1 stemmen 1.474



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)