Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Vrije val

Ik werd geheel onwel, want ik zag borsten die zo groot zijn, dat ik ze liever laat hangen om me geen ongeluk te eten aan al te dolle vruchten, nee, dan zie ik toch liever stevige handperen. De geile negerin, die ermee rondliep, zag mijn pupillen verschrikt op tilt gaan, de gekartelde bruine ballenlonnenhouder deed me vermoeden dat ze een ordinair bijbaantje beoefende, maar ik zou er nog geen cent voor geven, liever blijf ik dromend in veiligheid dan mijzelf voor de zwaargewichten onder de leeuwen te gooien, help, wat een vraatzuchtige bekken verpakt in onweerstaanbaar lokaas! Alhoewel, welk genot is groter dan te worden opgegeten door zulke gevaarlijke kanjers en misschien vergis ik me, die gok zou ik kunnen wagen, want wieweet zijn het bedrieglijke spiegelbollen en ben ik die hongerige leeuwen, wat gezien mijn reputatie eerder in aanmerking komt. Het is wel zeker dat ik harder bijt! Nou snap ik wat ze met 'Carpe dium' bedoelen, snel, want het zoete fruit is bijna overrijp!
Neem Rubens, heiligen en helden versloeg hij met zijn toverkwast, vrouwen met spuitborsten werkten als olie voor zijn artistieke motor, want God is vruchtbaarheid en God wilde hij drinken en uitstralen, vanuit de diepste bronnen. Uitgestegen boven het aardse niet-weten, iemand die meer wist dan wat hij indirect schilderde. Een heleboel bombarie en toch stelt dit niets voor, slecht gebroken afspiegeling van het onevenaarbare hemelse. Maar volop in de oerkrachten gebleven, in het duistere aardse het licht herhalend, zoals God in een van Zijn eerste dagen, de schijnwerpers gericht op de bierborsten van dikke vrouwen, die als waterbedden op en neer en heen en weer bewegen. De ontspoorde mensheid heeft de naakte natuur verloochend, het mooiste wat er is de das van het verstikkende fatsoen omgedaan. Robotjes, borsten en ballen zullen samensmelten tot ongekende menselijke wonderen, vrijer dan vrij, alle verstandsbeperkingen overstijgend. Beter is het een mooie vrouw te beminnen, dan wat voor oorlog ook te voeren. Ik geniet van de dansende mist in de bierfleshalzen, maar verder ook van die andere mist, waar vertroebeling mijn zicht verzacht, mij godzijdank ziende blind houdt! Ik dacht het al, wat rest is een gevoel van heilige leegte en de herinnering aan talloze goden en godinnen, die ik nooit compleet ervaar, behalve dan Artemis, mijn lievelingsgodin, die wordt afgebeeld met honderden borsten, tja, dat kan niet missen hé! beter is de weg van opiumdromen, het mysterieuze dagleven en de nederigheid, die Christus altijd op mij afvuurt, opdat angsten en lusten samensmelten tot het milde Hart van onze Schepper, die nu eenmaal de Hoogste Orde is. Het leven is bitterheid alom en mijn arme lichaam heeft nergens heling gevonden die blijft. Klaagmuurzeiker! Maar de geest is meer dan bloedstromen en daarom durf ik te beweren dat hoezeer ook eenzaam de eenzaamheid mij niet gewurgd heeft. Fijn voor je, piekerende muggezifter! Ik wijdde het grootste deel van mijn kunnen aan de letterkunst, die ik liefhad als geen ander of het moeten de andere dichters van naam en aandrang zijn. Nu het ondankbare lot mij heeft uitgekotst, mijn liergeluid gesmoord, verlang ik als een tijdloze bard naar het vrije land, waar sexy muzen samen slapen met hun moedige dienaars en veteranen. Meer wens ik niet, ik laat onze dromen voortaan ongeschreven en dus ongelezen te gronde gaan. Ik weet, de eeuwen van geestelijk respect zijn voorbij ( jeetjemina zeg, neem een kopstoot! ), as blijft as, mijn ziel heeft op aarde amper echte godenweerspiegeling gevonden ( blinde kutvink die je bent! depressieve oetlul! ). Mijn hart is bij diegenen die net als ik weerloos, maar bezeten van God, het anker lichten van schijnbare veiligheid. Geblokkeerd? Donder die blokken dan om, lamstraal, snij dat blok aan je behaarde apepoot los! of doe als Dylan, zuip de muzen wakker! God heeft mijn tranen gezien, ik heb mij levenslang noodlottig en uit verweer verscholen, ze afgedroogd. Ik deel mijn eenzaamheid met Hem, Hij heeft geen hersenen zoals de mensen, wat mij bovenmate troost. Goddank, mijn hersenen zijn leeg en hersenen zijn gelukkig niet te vervangen, nu is het enkel wachten op de goudschepen ( of verbloemde modderschuiten ) en misschien daarna weer de stropdassen en klemmen ( argeloos hertepoot, bloedend, verbrijzeld, in een ijzeren roofdierbek ) afschudden, rijp zijn voor nieuwe geestige stromen, groeiende hemelrijken. Het botte geweld van primitieve huichelaars verbreekt hun maskers van vrome woorden. Ik geloof niet in zelfgemaakte oorlogsgoden, wrede verzinsels van haat. De strijdbijlen begraven, dat is pas werkelijk heroïsch! Betoverende beelden doemen op in mijn spaarzame dromen, daar ben ik waarlijk vrij. Gratis rijkdom, die niet vergaat. Druk mij tegen de grote en kleine boezems van tedere vrouwen en ik schrijf aan een stuk door, krijg acuut ADHD, de mooiste, ongekende dromerijen. Dien mij, dan dien ik jou. Ik ben een van de laatsten; melaats, geniaal, openlijk zielsbedroefd als Jezus in een schijnheilige big-smile-wereld, bereid om het mysterieuze heelal in jullie zielen te boren, mits er warme, stijve tepels in mijn mond gedrukt worden. Oeps! randjekantje! Zonder geile voeding is de aarde een bol van hersens, glibberige slangen, geef elkaar de oertepels, de kus, die zelfs de paus onbewust verbindt met de verliefdheid op de Aardegodin. Tragische man, geluksvogel, welke schreden ga je nog zetten, welke godenstappen? Ik braak, want al mijn braakland is verdwenen en toch ook niet, rigoreus naar de vlakte, waar alles weer opnieuw kan groeien. Mijn schone bruid, lady Poetry, ik wil je naakt beminnen in het dampende hooi, ergens achter een vervallen boerderij, waar de geur van mest en wietplanten onze zinnen bedwelmen. Je dwaze kleren verscheur ik met mijn scherpe tanden en aan je haren trek ik je mee ( dat wint je op ) naar de liederlijke wildernis, die onder alle vrome lagen verborgen ligt. Als typische surrealisten zijn wij weerbaar en klinken wij op onze toekomst met tonnen vol kostbare, verrukkelijke wijnen, geschonken door Bacchus, buikschuddend van het lachen.

Schrijver: Joanan Rutgers, 7 juni 2010


Geplaatst in de categorie: kunst

2.0 met 6 stemmen 281



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)