Blij in de zorg
Dit stukje gaat over zorg, over hulp in de huishouding voor mensen die wel zelfstandig kunnen wonen maar voor wie sommige taken te zwaar zijn geworden.
Indertijd specialiseerden diverse instanties en bedrijven zich in het verlenen van die zorg, voornamelijk (herintredende) vrouwen en later ook mannen vonden een nieuw doel in hun leven, al dan niet part-time. Geen vetpot, maar zo'n 16 euro per uur was mooi meegenomen.
En toen besloot de gemeente om een wedstrijd uit te schrijven in wie het laagst kon offreren. De winnaars mochten de wijken in, op zoek naar klanten. Dat ging ten koste van het middenkader en uiteindelijk van het veldwerk. Het hogere echelon bleef uiteraard zitten, ontsloeg iedereen een trapje lager, nam geen middenkader meer aan en kaasschaafden de zorg aan huis. Resultaat: wat al geen vetpot was werd basismerk halvarine en de top streek toch een bonus op.
De klant: blij als ik kom en nog blijer als ik weer weg ga, maar men wil wel dat ik terug kom. Het reglement vermeldt dat ik niets mag aannemen van de klant. Neem echter van mij aan dat niemand van mij die glimlach, die warme handdruk en soms zelfs een kus kan af nemen.
Geplaatst in de categorie: maatschappij
komt om de hoek!
Zie die handdruk en glimlach maar als gratis zegels.
Lief geschreven.