Mijn vooroordeel

In mijn puberteit ben ik fanatiek literaire romans gaan lezen, poëzie en biografieën. En alles wat daar tussen in zit. Wanneer anderen van mijn leeftijd buiten voetbalden of ijshockeyden, zat ik in mijn slaapkamer mezelf suf te lezen in Hollandse, Franse, Duitse en Engelse literatuur.
Ik moest en zou er alles van af weten, een wandelende encyclopedie worden, waarom? Dat weet ik nog niet. Het zal een vluchtmiddel geweest zijn of een manier om mijn bovenkamers, de boekenkasten aldaar met meer wijsheden te vullen dan die duivelse, calvinistische oogklepvisie, die mijn leven al vroeg vergald heeft.
Als je kinderen, die vaak nog een onbeschreven blad zijn, meesleurt naar de onvrije, tirannieke, mensvervormende indoctrinatie van een schreeuwerig, dualistisch, satanisch valkuilensysteem, dan moet dat worden aangepakt, omdat dat psychische kindermishandeling is!
Anderen schuldcomplexen aanpraten door voor rechter te spelen, denkend te weten wat goed en wat fout is, dat aan anderen opleggen, zoals priesters en dominees en imanen doen, zal op de schop moeten. De tijd van kerkinstituten is voorbij, dat bewustzijn daalt meer en meer bij de mensen op aarde neer. Dat heet zélfbewustzijn!

Mijn vooroordeel was jarenlang dat eerst mijn familieleden op hetzelfde niveau dachten en voelden en dat zij ook wisten van de literaire kennis die ik vergaarde. Dat was een misvatting mijnerzijds. Ik vervreemdde eerst bij hen en later bij mijn vrienden en de rest van de wereld.
In mijn zoektocht naar eigenheid stootte ik steeds meer op onbegrip en weerstand. Ik was al van nature een eenzaam mens, een solist, maar al die kennisvergaring deed daar nog een flinke schep bovenop. Ik kon er niet veel aan doen, want ik hield zielsveel van de letterkunde en alles wat daar mee te maken had. Ik voelde al gauw dat ik daar deel van uit maakte, dat daar mijn ware passie lag. Ik herkende me in veel schrijvers, hun levens en werk. Ik vond wel vrienden en vriendinnen, die die passie met mij deelden, maar meestal niet en dan sprak ik tegen muren, die meer en meer mij dreigden te verpletteren, dichterbij schoven om mij te verstikken.

Het was een grote ommekeer binnen mijn denkraam te beseffen dat wat ik allemaal weet niet per definitie ook gedeeld wordt door de anderen. Dat mijn passie niet de passie van anderen hoeft te zijn. Ik was zo bezeten van de literaire werelden, dat ik me niet kon voorstellen dat zoiets bij anderen niets opriep, niets teweeg bracht. Ik wenste het. Minder eenling zijn. Het kan me nog steeds schokken, eerlijk gezegd, maar nu erken ik mijn blinde projectie. Dat voorkomt veel teleurstellingen.

vooroordeel projecti projectie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 5 stemmen 607