Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Lakenpuntje

De onbedoelde bedoelingen van sommige taaleffecten kunnen me soms urenlang bezighouden. Vooral in het drukke, moderne verkeer wordt er nogal eens slordig en nonchalant mee omgesprongen. Men is al gauw, natuurlijk zonder grondige studie, een sukkel, een klootzak of een randdebiel. Velen zijn onvermoeibaar overtuigd van hun eigen gelijk, zijn niet in staat tot zelfreflectie, communiceren op straat het liefste op straatniveau, zoeken waarschijnlijk achter hun gesloten deuren ook niet naar zelfverdieping, hogere waarden of de schoonheid van kunstuitingen.
Of zijn het mensen die zich maar nauwelijks staande houden in onze economie en verdienen juist die bekvechters mijn waardering, ook al omdat ze de assertiviteit zeer goed beheersen, al zijn ze wat rommelig met de adequaatheid ervan.

Ik vang wat op vandaag de dag. 'Het was een kutconcert!' of 'Mijn baas is een grote lul!'. Bij de eerste opmerking krijg ik dan beelden te zien van een lang en teleurstellend popconcert binnen de intieme sferen van een vrouw. Taalbesef mag wat mij betreft een apart vak op de scholen worden. Bij de tweede opmerking zie ik een baas voor me, die de levende vorm van een mega-fallus heeft, zoals men die wel aantrof bij bepaalde vruchtbaarheidsgeloven. Dat ik zelf soms ook aan taalverloedering doe, beken ik eerlijk, maar waar het mij om gaat, is dat er meer bewustzijn wordt aangeleerd.

Afgezien van mijn hoogst vermoeiende gedachtegangen, werd ik vanochtend aangenaam verrast door een prettig gevoelsmoment. Ik opende mijn ogen en ik zag een lakenpuntje voor me, met een rechte draad omhoog, zoals dat verticale runenteken. Als vanzelf ging ik met het puntje mijn vingers kietelen, iets wat ik als kind veel gedaan heb en wat me aangenaam kalmeerde. Ik deed het vanochtend weer en ik zag dat mijn hand gerimpeld was en dat mijn arm flink behaard geworden was, maar ik voelde even weer die plotselinge overbrugging naar mijn kindertijd en hoe dat lakenpuntje mij opnieuw geruststelde.
Het dromerige kind in mij was er gelukkig nog steeds; zonder dat zou het wereldse gekrakeel en geblaf mij veel zwaarder vallen.

Schrijver: Joanan Rutgers, 31 oktober 2010


Geplaatst in de categorie: taal

4.7 met 3 stemmen 423



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)