De stoute schoenen...

Ik heb de stoute schoenen aangetrokken aangaande mijn plannen om onder het pseudoniem Floris van Beieren mijzelf aan te melden voor het stadsdichterschap van Gouda.
Met mijn gedicht 'Platvloers' (zie Netgedichten) heb ik mezelf gepresenteerd. Ik kreeg een keurig mailtje terug, waarin men mij uitnodigt om 14 januari 2011 voor een serieuze jury te verschijnen in een achterafbibliotheekje in het noorden van onze roemrijke stad.
De inauguratie (ja, echt, ze gebruiken dat deftige woord!) zal dan op 27 januari plaatsvinden in een kunstcentrum, dat ik heel goed ken. Ik heb er nog een toneelcursus en een boetseercursus gevolgd.
Het eerste leverde de hoofdrol op in 'De gelaarsde kat', een figuur op mijn lijf geschreven.
Dat boetseren ging ook goed, maar ik lette meer op het naakte model, dan op mijn kleiwerk.
Ik herinner me een heel gezellige barbecue met heel veel biertjes.

Wist je trouwens dat Gouda in de middeleeuwen de grootste bierstad van Nederland was met de meeste café's? Je weet het nu.

Nu zit ik met die officiële uitnodiging in mijn maag, wat moet ik daarmee? Ik krijg het er warm van, zal ik tegen die tijd de moed kunnen opbrengen om er naartoe te gaan met enkele toppers uit mijn oeuvre? Ik heb maar één keer mijn gedichten voorgedragen, dat was in een poëziecafé te Vlaardingen, overigens met groot succes, maar van nature ben ik akelig mensenschuw en bezit ik een pijnlijke dosis faalangst.
De freudiaanse psychiater, die mij eens wees op mijn faalangst, heeft mij er niet vanaf geholpen.
Ik kan niet normaal communiceren met andere mensen en zeker niet als dat in een aangepaste vorm moet. Ik ben non-conformist in al mijn cellen en luchtbellen. Ik zie mijzelf nog steeds als een poéte maudit en zeker niet als een commerciële weldoener. Als ze mij kiezen, dan kiezen ze voor veel ellende en gevaar: wie mijn werk kent, begrijpt dat.
Ik begin dan met mijn roofvogelnagels op mijn schrijfbureau te krassen, de adrenaline komt tot een hoogtepunt en in vlagen van uiterste woede torpedeer ik dan de bereikte titel, sla met een sarcastische zelfhaat alles tot moes in een keihard verzet tegen al die ordinaire poespas.

Je begrijpt het al, deze jongen blijft in zijn moderne grotwoning verscholen voor de op populariteit jagende proleten. Niet doorvertellen hoor, laat ze nog maar wat geloven in de geheimzinnige Floris van Beieren. Hij gaat deze dwaze strijd niet aan, laat slechts een kritische wanklank achter, een veelbelovende fata morgana, hij kan sowieso de druk/stress van het moeten scoren niet aan. Ik heb niet voor niets twee gedichten naar twee Goudse weekkranten gestuurd, ondertekend met Floris van Beieren, vrije stadsdichter!

Vrijheid is synoniem voor dichterschap en daarom heb ik ook een tatoeage van een meeuw op mijn bovenarm. Let op, ik zag eens in een dierentuin een meeuw in een stalen kooi, op het bordje stond, ik verzin het niet: 'Dit is een zeemeeuw, hij houdt veel van zijn vrijheid!'.
Je denkt toch niet dat ik vrijwillig voor een gevangenisleven als stadsdichter ga kiezen, precies. Het is allemaal slechts een aandachttrekkend protest tegen die absurde rompslomp. Ik smijt mijn stoute schoenen brutaalweg en superboos tegen de schuifdeuren van dat zotte bibliotheekje, waar de gewichtige jury mij voorgoed kan vergeten.
Ik hul mij eveneens in eerbiedwaardige vergetelheid.

De stoute schoenen.. Stadsdichterschap

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 259