Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Dwanggedachten

Al vanaf mijn geboorte ken ik dwanggedachten, als mollige baby wilde ik meer moedermelk dan ik kreeg, de stop ervan heb ik nooit geaccepteerd, vond ik een wreedheid die zijn weerga niet kent, ik zocht bij vele moederfiguren naar extra moedermelk, maar het bleef allemaal te karig en te gemaakt, als melk uit de supermarkt. Via snoep en drugs wilde ik dat gemis aanvullen, maar dat was een dwaling, die mij verder van de noodzakelijke bron bracht. Ik at tot diep in de nachten kilo's winegums en Engelse drop, later zoop ik alles wat alcohol bevatte en rookte ik de meest pure hasj en wiet. Soms cocaïne, maar dat beviel me slecht. Alles draaide om het tekort aan moedermelk en dat werd een pijnlijke obsessie voor mij, waaruit imbeciele dwanggedachten voortkwamen, ik werd een borstenverslaafde, misschien wel enig in zijn soort, maar ik weet dat vele mannen in diezelfde drang gevangen zitten. Het is zeer basaal en onterecht gênant. Ik denk dat dwanggedachten voortkomen uit de onbewuste, instinctieve babytijd.

Ik heb als volwassene nog steeds last van bepaalde dwanggedachten, grenzend aan neuroses en psychoses, ik moet van alles van mezelf, van een dominante stem in mijzelf, dit doen en dat doen, mezelf afmatten om dat voor elkaar te krijgen, zelfs het bijna onmogelijke presteren, ga ervoor, grote oen! De stemmen schelden me ook voortdurend uit voor onbenul en grote nul, sukkel en aartsluiaard, het bestaan niet waard, een misvormde niemandal, hang je nou op, kutlul, je bent een waardeloze schertsfiguur, een slappe zak van de bovenste plank, wat zeik je nou, rare kwast! Er is niemand die echt naar je luistert, je bent een oerdomme boerenlul met geen enkel charisma, enkel stront in de ziel.

Zo kapot ben ik dus gemaakt, zo psychisch verwaarloosd en vertrapt, doodgetrapt. Ik laat de negatieve stemmen maar raaskallen, hoe aanwezig ze ook zijn, dag en nacht, ik probeer er iedere dag bovenuit te geraken. Ik moet literair aanslaan, ook zo'n vreemde dwanggedachte, ik moet uitblinken, maar waarom dan? Ben ik op zich niet goed genoeg? Niet genoeg om lief te hebben? Moet ik anderen bewijzen mij lief te hebben? Wat een onzin zeg, alleen te begrijpen uit mijn liefdeloze jeugd, waar mijn ouders mij smerig opscheepten met afpersende dwangmethoden en gekmakende stemmen, die mijn leven vergalden.

Schrijver: Joanan Rutgesr, 12 december 2010


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.7 met 6 stemmen 227



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Wee
Datum:
13 december 2010
Je doet 't weer: zó schrijven dat het raakt ...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)