Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De laatste hand...

Vanochtend tijdens het ontbijt met mijn echtgenote, dacht ik, mijn spierpijn enigszins verbijtend: dit jaar vier ik voor de vijfenzeventigste keer het Kerstfeest, waarvan de laatste zeventig bewust met daaraan verbonden bepaalde gevoelens of een speciale herinnering.

Tijdens mijn peuter-, kleuter- en kinderjaren was het gelijktijdig geloven aan het Kerstkind en aan de Kerstman in mijn beleving het meest opwindende element. Zij legden immers de cadeautjes onder de geurende échte kerstboom, waarin waskaarsjes brandden en waar, uit voorzorg, onder de tafel altijd een emmer (blus)water stond. Het gezamenlijk zingen van kerst- en kerkliederen met de familie gaf toch een warme sfeer aan die dagen, hoewel wij niet aan een kerk verbonden waren. Later, tijdens de pubertijd en op weg naar meerderjarigheid veranderde er weinig aan die beleving, zij het, dat ik vader of moeder hielp met het optuigen van de kerstboom en tegenover mijn jongere broertjes het geloof in de brengers van alle goede gaven veinsde en mijn rol naar de trant der volwassenen meespeelde.

Eenmaal getrouwd en na de geboorte van een dochtertje en een zoontje werd het Kerstfeest op de Hollandse manier gevierd. Beide Kerstdagen waren belangrijk, mede door de traditie om ouders of familie te bezoeken. Vierentwintig december, ‘Heiligabend’, de avond voor kerst, was als hoogtepunt komen te vervallen. Tot aan de tijd, dat de kinderen op zichzelf gingen wonen, was de altijd nog geurend groene echte kerstboom het middelpunt en het meest sfeer bepalend van de andere versieringen. Het karweitje was meestal binnen een dag geklaard. We draaiden er onze hand niet voor om en mopperden hooguit over het vroegtijdig uitvallen van de boom. “Niet hoesten of niesen en niet met de deuren slaan” riepen we voor de grap, want elke ruwe actie in de buurt van het pronkstuk resulteerde prompt in een regen van dennennaalden, die ook na de kerst tot ver in de zomer nog in de wollen vloerbekleding bleken te zitten.

Het euvel van het uitvallen was verholpen, toen wij in de jaren negentig een kunstboom kochten. Natuurlijk miste je die echte boom die leefde en geurde; deze bekoring was plots verdwenen. Ter compensatie werden andere sfeer bepalende elementen aangeschaft. Verlichte guirlandes, huisjes met lampjes en later met led-verlichting. Daarnaast veranderen bijna onopgemerkt bepaalde gewoonten. Was pakjesavond van Sinterklaas inmiddels al verhuisd naar de Kerst, zo werd dit achteraf toch ook maar voor een aantal in stand gehouden. We hebben inmiddels al vier kleinkinderen, waarvan er twee met een partner elders wonen. Pakjesavond op Kerst met de gehele familie is geleidelijk aan verwaterd en wordt ook nog maar sporadisch gedaan. Vermoedelijk een reden te meer, dat mijn echtgenote en ik ons de laatste jaren steeds meer hebben toegelegd op een vrij uitgebreide kerstversiering, waarvan honderden gewone en gekleurde lampjes en leds deel uitmaken. Zij zitten in het inmiddels tot een geheel dorp uitgegroeid complex met miniatuur vakwerkhuisjes en twee kerkjes, in guirlandes en raamverlichting. U kent ze wel, die Kerstmannen, rendieren met arrenslee, sneeuwpoppen, kaarsen, hemellichamen enz.

Aangezien wij beiden niet meer zo flexibel zijn als pakweg tien jaar geleden, doen wij samen over het aanbrengen van de kerstversiering inclusief het optuigen van de kerstboom tegenwoordig al meer dan twee volle dagen. Het aanbrengen en de installatie van alle elektrische snoeren met één of meerde centrale schakelingen is ieder jaar weer een hele puzzel om het werkend te krijgen. Twee dagen lang intensief fysieke inspanning in de vorm van bukken, uitrekken en in niet natuurlijke houdingen staan of zitten maken dat je al na de eerste dag zo stijf bent als een plank. Door bij herhaling spieren te gebruiken die je normaal minder of niet belast hebben een impact van heb ik jou daar. Dus alles wordt in etappes gedaan; een poosje werken en daarna weer even rust.

Het resultaat mag er dan ook ieder jaar weer zijn, zo stelden wij hedenochtend tijdens ons ontbijt met voldoening vast. Het geheel is weer sfeervol geworden en heeft een warme uitstraling. Wij kunnen nu genieten vanaf twaalf dagen voor de Kerst tot de eerste week in januari a.s. Vermoeid en met pijnlijke spieren leggen wij vandaag de laatste hand aan het geheel – kerstkleden op de tafels, kersthoesjes om de kussens van de bank en dan is het mooi geweest.

Hoewel… er moet ieder jaar van vrouwlief tot slot toch nog één ding gebeuren: het vervaardigen van een versierde kersttak om aan de muur te hangen. U begrijpt het zeker wel: deze moet, net als vroeger de boom, van écht dennengroen zijn. De geur van die tak roept in de volgende weken, ondanks alle mooie verlichting, een zweem van een nostalgische beleving bij ons op. Een beleving uit tijden waar alles mooier leek en wij nog welhaast onvermoeibaar schenen te zijn.

Ik wens u allen Prettige Kerstdagen en een in alle opzichten Voorspoedig Nieuwjaar toe.

Tot een volgende keer.

Schrijver: Günter Schulz, 13 december 2010


Geplaatst in de categorie: kerstmis

3.7 met 6 stemmen 575



Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:
Günter Schulz
Datum:
25 december 2010
Email:
ag.schulztiscali.nl
Dank je oprecht, Lodewijk.
Wie zei ook weer: "je kunt ook over een lucifer schrijven?"
Naam:
Lodewijk
Datum:
24 december 2010
Van zo weinig een goed verhaal te maken.
Heel goed.
Naam:
Fred
Datum:
14 december 2010
Hoi Günter, wat mij betreft plukken jij en de vrouw ook de kerstdagen. Las net nog je bewering over 'echt gelovig worden', kon een glimlach niet onderdrukken.
Naam:
Günter Schulz
Datum:
13 december 2010
Email:
ag.schulztiscali.nl
Een warm onthaal, Wee. Dank voor jouw welgemeende reacties tot nu toe, die ik zeer op prijs stel. Gaarne wens ik jou eveneens het allerbeste toe voor 2011.
Naam:
Wee
Datum:
13 december 2010
Een warm verhaal. Ook voor jou fijne kerstdagen en alle goeds voor 2011!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)