Tederheid

Ik heb ooit van mijn ex-psychiater uitgelegd gekregen dat baby's zonder fysieke tederheid/strelingen/aanrakingen het niet overleven, zo belangrijk is huid-op-huid-contact.

Ik heb als kind veel fysieke warmte moeten ontberen, er lag een calvinistisch taboe op aanrakingen, knuffelen en omarmen. Het werd allemaal geweerd omdat het not-done was, kerkmensen waren vies van joviaal enthousiasme, deden liever aan een beheerste ingetogenheid, die geen verwarring stichtte en handjeschudden en quasi-lief glimlachen.

Ik las ooit een boek van ene Lemaire over de tederheid en dat was pure herkenning. Er smeulde een heleboel fysieke behoefte aan lijfelijke warmtedeling in mij, maar dat vervloekte gereformeerde milieu had me buitengesloten. Ik vond wel meisjes en vrouwen met wie ik rommelde, maar al met al had ik bitter weinig geluk in overeenstemming met mijn natuurlijke behoeften. Het bleef bij erotische dromen. Ik was of te verlegen of te onhandig en ter compensatie begon ik maar te schrijven. Droombeelden ter troost. Ik leerde erotiek te minachten, maar dat was een valkuil, waar ik iedere dag weer ruw in gegooid werd. Ik was nu eenmaal een kluizenaar en ben dat nog steeds, wat ook niet echt meehelpt, mensenschuw en timide, angstig en kwetsbaar, wat zal ik ook mijzelf prijsgeven aan de brutale wereld!

Toch ben ik een groot voorstander van de uitbreiding van de liefdevolle tederheid, in alle vormen, ook al verzink ik zelf in verbitterde melancholie daarover, want het is me altijd en overal te weinig en te beschamend karig, nee, dan kijk ik met jaloerse ogen naar warmere volkeren en vind ik Holland maar een walgelijke ijsschots van IJsland.

'Overleving op Nova Zembla', rot toch op zeg!

Tederheid schaarste schaarste ijsland

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 7 stemmen 243