Doodgemaakt

(voor Mirjam Bruijn)

We waren twee weken smoorverliefd op elkaar en dat neemt niemand van ons af, maar dat het zo abrupt afgekapt werd door jou, dat werkte als een wrede, onverwachte guillotine. Ik was je droomman, zei je, je ecodorp, je leermeester, je wilde me nooit meer verliezen. Je streelde iedere vezel van mijn lichaam met opperste liefde, wat mijn liefdesroes tot uitzinnige hoogte vergrootte. Ik had het zwaar te pakken van jou en nog steeds, maar ik voel me tevens zwaar bedrogen door al je lieve woorden en toekomstplannen met mij, die je bij de minste obstakels zomaar overboord gooide, waardoor onze liefdesboot kapseisde. Mijn verdriet is ongekend en ik ben nu voorzeker tot mijn dood verbitterd om de liefde, die altijd weer zulke diepe, ongeneeslijke wonden maakt. Ik gaf mezelf helemaal over aan jou, jij aanvankelijk ook aan mij, maar je oud zeer van eerder vergalde veel te spoedig onze hemelse liefdesband. Je projecteerde eerdere kwetsuren op mij, terwijl ik me amper bewust was van mijn misstappen, geestelijk kreupel als ik ben en daar heb ik mijn leven lang al verdriet van, maar dat wil niet zeggen dat ik correct kan liefhebben en dat ik je intens waardeer, ook al denk je van niet, ik ben het toch die jou alle eigenheid gun, het zelfs aanmoedig, maar je zag het niet in je getraumatiseerde verblinding.

Je had in je geheime agenda al besloten om mij weg te sturen, maar het viel mij, argeloze, rauw op het dak, de poortdeur zat ineens op slot, ik liep bezorgd om naar de voordeur, jij zij me in een half geopende deur dat je niet meer verder wilde, waarop ik me naar binnen wroette. Ik huilde aan één stuk door, begreep je plotselinge besluit niet, omdat we enkele uren eerder nog zo close elkaar beminden, jij me zelfs God noemde, je poetste je keuken schoon, mij weg, je Mona Lisa-lach bleef aanhouden, ondanks mijn intense verdriet en randje-krankzinnigheid, de biologische fles mousserende wijn stond op de kast, samen nog zo intens verliefd gekocht, je leek wel een ander, iemand die ik nooit achter je had gezocht, je zei maar steeds 'Wil je nu gaan!' en ik streelde je vingers nogmaals vol liefde, kuste je mond, streelde je lichaam, maar je herhaalde je doodvonnis, of ik maar wilde gaan!

Later liep ik met mijn dierbare zoon naar je huis, overal vuurwerkgedonder, ik wees hem waar je lag te slapen, opeens zomaar zonder mij, hij begreep mijn verdriet misschien wel beter dan jij, want jij liet me vallen op het hoogtepunt van onze liefde, geen vrouw heeft mij ooit zo vurig en intens bemind als jij, maar er is ook geen vrouw die mij zo grof, harteloos en meedogenloos heeft opgeruimd.
Het was alsof je me acuut vermoordde.
Ga maar naar je ecodorp in Italië,
je komt er nog wel achter
wie je achterliet!
Die enkele obstakels zul je ook daar tegenkomen, het spijt me dat ik geen ideale man ben, maar onvolmaakt, maar dat doet niets af aan mijn onvoorwaardelijke liefde voor jou!

Ik voel me dood, levenloos, zwaar depressief en niet meer in staat om dit leven aan te kunnen zonder jou, ik huil mezelf in slaap, drink teveel wijn om niet gek te worden van verliesgevoelens, je bent nog zo nabij in mij, ik hoop iedere seconde dat je belt of aanbelt, maar ik ben bang dat je me voorgoed opzij hebt gezet voor je eigen dromen, die ik hoe dan ook respecteer, maar weet je, je warmte en je passie te moeten missen, dat doet vreselijk zeer en wees eerlijk, dat heb ik after all niet verdiend.

Dood me maar, ik zal toch eeuwig van je houden!

Doodgemaakt liefdesv liefdesverdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 235