Depressieve realiteit

Ik zag God met Zijn hand wijzen naar mij, zo van: jij gaat dit meemaken, Ik beveel het jou, je gaat naar haar toe om haar te beminnen zoals Ik het wil!
Ik gehoorzaamde maar al te graag en ondanks het vreemdsoortige geloofde ik in de goedheid van het hele gebeuren. Ze was en is een perfecte vrouw met een bovennatuurlijk lichaam, zeer aantrekkelijk in alle vormen en cellen, zeer onterecht vervallen tot hartverscheurende eenzaamheid, zo mooi en lief dat ik er mijn leven voor zou willen geven. Jij leven, ik sterven.

Je slaapkamer was donker en ik wist hoe je in je bed lag, met je hoofd op je kussen, dat ik zo vaak onder je hoofd schikte, je tedere lichaam nu alleen en eenzaam onder het dekbed, waar we samen zo intiem onder sliepen, zo dichtbij, zo meer dan liefdevol, goddelijk.
Liefste, zonder jou ben ik dood!

Het is ver in de nacht, eerlijk gezegd, is dat symbolisch ook zo, ik ben ver in de eenzame zwaarte van de zielsnacht. Niemand kan mij nog werkelijk redden, ik heb de hoogste vorm van liefde ervaren en ik ben erdoor vernietigd, kapotgemaakt. Ik hield en houd van haar als van mijn Levengever, maar ze weigert mijn eeuwige liefde, zelfs mijn tijdelijke liefde, wat dat betreft kan ik beter voorgoed doodgaan en haar het hare laten en de liefde laten doodbloeden.
Sorry, aardgenoten, maar het wordt mij teveel, ik heb haar zoveel bemind, veel meer dan mijzelf, ik geef mijn leven voor haar, ik kan haar niet vergeten of uit mijn geheugen bannen, ze is mijn Godin, mijn Oermoeder, mijn Oerminnares, mijn Oerliefde. Ik zal voorgoed niets zijn zonder haar, haar liefde is zo goddelijk en intens, dat ik bedroefd blijf tot mijn dood.

Alles wat ik heb gelezen, geleerd en opgeslagen, doet me helemaal niets meer als ik denk aan de Ultieme Waarheid, die alle onzin en onvermogen, schijn en valse betovering opruimt. Je hebt me zomaar en abrupt en cru afgewezen, zonder een gevoel van meededogen of barmhartigheid, je ego was dus toch groter dan je liefde voor mij, ik haat alle ego's, maar ik kan je niet versnellen, slechts hopen dat je ooit weer zo teder en intens in mijn armen ligt.

Verdriet. Nooit meer? Mijn verdriet zal mijn ziel kapotmaken.
O, Geliefde, waarom nooit meer? Ik hou zielsdiep van jou!
Ik doe dit niet voor niets, diepbeminde, godgelijke vrouw,
mijn dichtersziel smelt, gaat geheel kapot aan jouw tederheid,
die ik zo liefheb, ik heb God in jou gezien, zoals jij God in
mij zag, ondanks de shit, onthou dat ik zielsdiep van je hou!

Als mijn depressie mij naar de dood leidt, wees dan niet bedroefd,
ik heb je meer dan mijn eigen leven bemind, pardon, tja,
Mirjam, Beminde, waarom zo liefdeloos?

Dood me!

Depressieve realitei Mirjam

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 7 stemmen 167