Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Word ik het?

Na mijn zwaar uitputtende liefdesaffaire met beeldend kunstenares Mirjam Bruijn aas ik nu op het stadsdichterschap, alleen al om haar te bewijzen dat ik toch niet de minste ben en heel wat in mijn poëtische mars heb.

Mijn optreden ging gesmeerd en als de vorige stadsdichter zegt dat hij zo zijn sterke voorkeur heeft, zou hij dan mij bedoelen of niet?
'Man bijt hond'-directrice zou mij afgelopen week terugbellen of ik een gedicht van Slauerhoff mocht voorlezen in haar programma, maar dat is niet gebeurd, afgedaan is blijkbaar voor altijd afgedaan voor de meesten hier op deze verdomde aardkloot.

Op anderen afgeven is zo makkelijk en primitief, dat we er weinig wijzer van worden.

Het zal a.s. donderdagavond een spannende avond worden, ik weet nog niet of ik de moed kan opbrengen om aanwezig te zijn, na mijn liefdesafwijzing kan ik eigenlijk geen enkele afwijzing meer aan. Ik heb ontstoken tandvlees van de aanhoudende stress tijdens mijn Mirjam-tijd, het bot is teruggetrokken en er is sprake van een onduidelijke witte uitslag, die door een kaakchirurg moet worden ontcijferd.

Ik zat met een totaal lege kop een kop koffie te drinken in een supermarkt. Komt er een vrouw op me af, die vraagt: 'Meneer, voelt u zich wel goed?'
'Nou, niet helemaal', zeg ik, 'maar het gaat wel'.
'U kwakkelde zo!', zegt ze.
Ik dreigde inderdaad volkomen de kluts kwijt te raken, het negatieve niet-weten in te vallen, de dood nabij, qua gevoel, zomaar weg te kunnen zijn, ondanks de bewegingen rondom.
Kun je een geslachtziekte in je mond krijgen? Ben ik straks zomaar weg? Gaat Floris van Beieren deze week winnen? Is de redding nabij of bevestigt de realiteit keer op keer mijn loserschap, mijn te slappe wilskracht? Ben ik te extreem en daardoor te onbegrepen?

Twijfelzucht en faalangst verpesen mijn zelfvertrouwen. Ik voel dat mijn lichaam mij duidelijk wil maken, dat het voorlopig genoeg is geweest met mijn kolossale inspanningen, mijn idealistische schoonmaakacties, mijn geest geeft hetzelfde aan, is ook doodmoe en kan zo enkele jaren in coma verdwijnen, als niet die vuile aardeverplichtingen zo opspelen.

Ik heb het even meer dan genoeg gehad, doe het maar voorlopig zonder mij, of ik het nu word of niet, het kan me niet bommen, ik ben al veel te lang tot het uiterste gegaan en nu iedere strijd spuugzat, zelfs de noodlottige perikelen in de aardse liefde, Mirjam was de limiet, de bewuste druppel, ik voel me geradbraakt, onthoofd, op de brandstapel verpulverd, van achteren laf neergeschoten, tot as vergaan, rottend in een stomme kist, van grote hoogte neergestort, verdronken, gewurgd, gestopt door een acute hartaanval of wat niet al, vergiftigd door wraakzuchtige heksen, opengereten door bloeddorstige moordenaars, buitengesloten tot de dood erop volgt.

Nee, ik denk niet dat ik nog een kans maak. Te ver buiten de 'positieve', schijnheilige overlevingswereld.

Schrijver: Joanan Rutgers, 23 januari 2011


Geplaatst in de categorie: emoties

4.2 met 11 stemmen 260



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)