Gedichtendagavond 2011

Ik zit inderdaad thuis achter mijn computer weer wat te pielen met woorden en dat blijf ik de rest van de avond dan ook doen, alsof er helemaal geen stadsdichteruitslag plaats vindt.
Eerlijk gezegd voel ik me te teneergeslagen om naar een poëziefeest te gaan of mensen te ontmoeten. Als ik het word, dan merk ik dat vanzelf of anders schuiven ze maar een tweede keus naar voren, zo gewichtig is dat verzonnen baantje toch niet. Het is nu wel verdomde stil hier, als het maar niet de beroemde stilte voor de storm is, want ik kan die diensttaak helemaal niet aan, ben daar psychisch niet op voorbereid en het was allemaal maar een grap om de serieuze janboel te stangen.

Ik zie mijn concurrenten al zenuwachtig om zich heen kijken. 'Waar blijft Floris nou? Die laat toch niet verstek gaan, die maakt nu juist zo'n grote kans!'. Dat zal wel, maar niemand van hen beseft hoezeer ik aan faalangst lijd en bovendien kan ik gezien mijn zware débâcle in de liefde geen greintje afwijzing meer verdragen, vooral niet omdat ik al dertig jaar aan de poëzie gewijd heb en dat niet op een mallotig avondje door een raadslid van cultuur laat wegvegen. Zo'n onevenwichtige, contactgestoorde, hallucinerende en mensenschuwe extremist kiezen ze natuurlijk niet, gunst, ik kan de spanning van de uitslag al niet aan, laat staan de invulling van die sterk opgeklopte taak.
Als ze maar wel iemand kiezen, die ik ook goed vond, anders is het allemaal uitzichtloos voor de Goudse inwoners. Ik loop natuurlijk wel wat wijntjes en lekkere hapjes mis, maar goed, die heb ik zelf ook wel op voorraad. Ik loop ook enkele gezellige en lachwekkende gesprekken mis, snap niet hoe ik die voordracht voor elkaar heb gekregen bij hoe ik me nu voel, een zak aardappelen, gedrogeerd door liefdesverdriet en een langzaam helend proces.

Ik sprak vanmiddag nog met een aardige kennis, die pas terug uit Peru was. Ik vertelde hem van mijn noodlottig afgelopen, zeer heftige liefdesaffaire, van het aantrekken en afstoten, van haar uiterst zwart-wit-denken en hoe ik er niet meer doorheen kwam, tja, onbehandelde borderline. Hij zei dat we soms niet kunnen weten hoe we met elkaar verbonden zijn, omdat eerdere levens onze relaties meer bepalen dan we denken. 'God heeft me willen laten ervaren, dat een zeer geliefde vrouw op dezelfde manier psychisch lijdt als ik en misschien nog wel veel erger dan ik!', vertelde ik midden op straat, 'ik kan niet boos op haar zijn, want ik weet hoeveel zij lijdt!'.
Ik zag haar vanochtend levensecht voor me. Toen maakte ik een koord. Ik gaf haar een grote bos stralende rozen. Ik knipte het koord door. Wat ik toen zag? Een lege schim, die zich vanaf het balkon naar beneden stortte. Ze had mij aangedaan, wat ze in wezen zelf voelde. Ik stond perplex.

Gedichtenavond perpl perplex

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 71