Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

God zij dank!

Ik werd vanochtend wakker met een heel sterk beeld van de vrouw, die ik zo mis, die in Italië is, ze wilde me terug, de afgelopen rampspoed vergeten en weer samen zijn. Ik dacht, dit is wat ik ook zo graag wil, maar het zal wel een wensbeeld zijn. We waren destijds allebei zo overspannen en oververmoeid en verward, nu zitten we in rustiger vaarwater. Ik heb een band met een vriendin verbroken, omdat die zwarte roddels verspreidde over mijn geliefde. Ik heb ze allemaal niet meer goed op een rijtje, ben op, zit in een leemte, een diep dal en toen gebeurde het. Ik keek op mijn mobieltje of er nog berichten waren en opeens zag ik dat er veel berichten waren en ik herkende het telefoonnummer onmiddelijk. Ze, mijn allerliefste Mirjam!, had diverse keren ingesproken, mijn hart ging direct weer op hol slaan. Rustig blijven, Joanan, sprak ik me zelf kalmerend toe, stay down to earth! Het kan net zo goed weer afwijzend zijn, maar ik nam de gok, nam beltegoed op en ging in de vooravond in het donker van mijn slaapkamer de ingesproken teksten afluisteren. Maar liefst drie liefdevolle teksten, ze houdt nog steeds veel van me en denkt aldoor aan mij, voelt mij steeds nabij. Ik stond perplex, was verbaasd en rende zenuwachtig door mijn flat, 'Yes! Ze houdt nog van me!' schreeuwde ik, ik vond opeens mijn pruimekopparkiet weer lief, die schrok zelfs van al mijn enthousiasme. 's Avonds belde ze me live en lang en kwamen we via onze mobieltjes weer heel close tot elkaar, nu huil ik van geluk, geluk omdat ze nog steeds van me houdt! Deze verrassende ommezwaai maakt mijn hart opeens weer gloeiendheet en mijn ziel knielt dankbaar voor haar neer, zoals ik ooit fysiek voor haar boog en zij voor mij. Ze vertelde me dat ze daar in een houten huis met alleen een bed en een stoel zit en een kacheltje wat het niet doet. Ze klonk niet echt gelukkig, de mensen spreken alleen Italiaans, het ligt enorm afgelegen en de cultuurshock, met name de eetgewoonten, vallen haar zwaar. Het idee van haar missie viel ook tegen, daar ze haar weinig mogelijkheden bieden, vooral uittesten. Ze staat op het punt van vertrekken, zou ik zo denken, getergd door migraine, psychosomatische symptomen, gedeeltelijke desillusie. Ká-bonk! Ká-bonk! Mijn hart bonkte bijna uit mijn ribbenkast. Ze denkt voortdurend aan mij, bidt voor me, maakt zich zorgen over mij, ze houdt zoveel van mij en ik van haar, dat ik denk, lieve schat, wat doe je nog daar?! Ik zie haar steeds meer levensecht voor mij, bijna tastbaar, ik weet dat ze geestelijk meer hier dan daar aanwezig is, maar ik wacht nu geduldig af, ben God allang blij dat ze onze liefde niet definitief overboord gooit, integendeel, ze is net als mij zielsmatig ten diepste verbonden, ik slaap vannacht bij haar, alle dagen van mijn leven slaap ik het liefste bij haar, met haar, zo graag fysiek, absoluut psychisch. Er is nu volop hoop en ik voel me heel klein en heel nederig en heel dankbaar dat wij vanuit zo'n diep dal weer opklimmen naar vanwaar wij kwamen. 'Komt goed!', zegt ze altijd tegen mij, nou, dat hoop ik nu met heel mijn verliefde ziel, ik weet niets meer, ook al noem ik mezelf een wetende, God weet veel meer, ik vertrouw op Haar wijze en rechtvaardige voortgang. Ben zo intens blij nu!

Schrijver: Joanan Rutgers, 3 februari 2011


Geplaatst in de categorie: liefde

4.9 met 7 stemmen 134



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)