Gary Moore

Ik las onlangs dat de Britse blueslegende en gitaarvirtuoos Gary Moore op 58-jarige leeftijd is overleden.
Daar kan ik niet zomaar aan voorbij gaan, daar zijn muziek mij vaak getroost en gesteund hebben door de jaren heen. Zijn gevoelige, diep doorleefde, gepassioneerde stem heeft me door heel wat persoonlijke liefdesellende heen gesleept, juist omdat hij in zijn teksten onverbloemd het zielenlijden intens bezong en musiceerde.

Zijn album 'Still got the blues' heb ik echt ontelbare keren beluisterd, met 'Midnight blues', waarin hij het bluesgevoel zo duidelijk weergeeft. Hoeveel onrustige nachten heb ik niet zelf in morsige cafés versleten met bier op bier en whisky op whisky, terwijl er juist in mijn stamcafé altijd iets van Gary Moore werd gedraaid.
Zijn depressieve songs met die snijdende elektrische gitaar gaf me altijd weer genoeg kicks om door te gaan, om het er niet bij te laten zitten, om te blijven geloven dat er echte liefde mogelijk is, ondanks de vele teleurstellingen.
Blues is gewoonweg grofeerlijk en duldt geen gesol met kwetsbare harten. Achter the blues schuilen heel kwetsbare harten, die niet echt zijn ingesteld op emotionele tegenslagen in de liefdessferen, daarom zoeken die harten vergetelheid in roesmiddelen en geef ze eens ongelijk.
Zijn muziek was ook zo'n roesmiddel, maar steengoed en een helingsmiddel voor velen op deze planeet.
Zijn hits 'Oh pretty woman' en 'Still got the blues' staan in mijn ziel gegrift. Dat hij fysiek zichtbaar verloederd was, doet niets af aan zijn muzikale genialiteit, die we hopelijk nog eens extra goed zullen beluisteren.
Ondanks zijn verbittering wist hij toch een vitalistische en hoopgevende kern uit te stralen in sommige van zijn songs, dat is knap, want boven zichzelf uitstijgend.
Ik besef nu dat we het moeten doen met zijn nalatenschap, die overigens zeer kostbaar is, maar dat zijn stem nu voor eeuwig zwijgt, doet me pijn. Zo'n man gun je het eeuwige zanggenot!

Voor wie in de gelegenheid is, luister eens naar zijn puur instrumentale 'The Prophet' van het album 'Back to the blues', dat gaat echt door merg en been en overstijgt vele beroemde klassieke muziekwerken. Een stem kan binnendringen als een ware vriend en zo is het met zijn stem bij mij gegaan. Ik zwalkte, ik doolde, ik lag vaak letterlijk in de goot, slechts bemind door straatkatten, ik dronk meer dan goed voor me was, ik liep stoned langs nachtelijke huizen, wilde aanbellen, gewoon om omhelst te worden, zomaar, was jarenlang de kluts volkomen kwijt, maar zijn stem en muziek hielden me op de been, daarom ben ik hem zo intens dankbaar, zonder dat hij het ooit zal weten, maar misschien ook wel, want het leven en het naleven zit zo ingenieus en subtiel geniaal in elkaar, dat al onze communicatietechnieken erdoor in het niet vallen.

See you in heaven, Gary, more, hear you in heaven!

Gary Moore

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.6 met 5 stemmen 227