Zien en afzien

Ik dacht eerst een week te zullen wachten om mijn vertrokken geliefde terug te bellen, maar mijn intuïtie en onrust deed me besluiten eerder terug te bellen.
Gezien mijn eerdere ervaringen ben ik uiterst voorzichtig geworden en dus ging in in het donker van mijn slaapkamer bellen. Ze had al gehoopt dat ik zou terugbellen, dat was al een pak van mijn hart. Ik was benieuwd hoe het nu met haar zou gaan en of de migraine inmiddels verdwenen was. Het ging gelukkig veel beter met haar en ze leek plezier te hebben in het reilen en zeilen in dat Italiaanse ecodorp. Ze zou zelfs binnenkort een lezing gaan houden over de voordelen van permacultuur, al was ze wel wat zenuwachtig, want ze is geen expert op dat gebied.
(Ik had haar zo naar mij toe willen toveren en haar stevig willen omhelzen en meer).
Ik vroeg haar, met hard kloppend hart, of ze met mij verder wilde. Ik kon dat niet zo stellen, zei ze, dat is allemaal te zwaar gezegd, ze wilde geen beknellingen om de bloeiende bloem. 'Ik begrijp wat je bedoelt', zei ik, 'je wilt onze omgang op vrije basis?' Ik voelde wel dat het leven daar zo zijn invloeden uitoefent.
'We zien wel', zei ze. Ik dacht even aan het vorige gesprek, de boel ging toch weer aardig kantelen, maar misschien wil ze het mij ook niet te moeilijk maken.
Toch behoorlijk grillig steeds, ik ben er al bijna immuun voor, maar mijn hart bloedde toen ik haar zei dat ik het fijn vind dat ze het nu zo naar haar zin heeft.
Viel ook verkeerd, want dat kon ik niet zomaar voor haar invullen, want het was best zwaar allemaal.
Ja maar, ik bedoelde in vergelijking met ons vorige gesprek. Okay.
'Ik blijf hier nu zeker drie maanden!', zei ze doodleuk.
'Fantastisch!', zei ik, 'daar ging je immers voor en anders is het ook zo'n domper!'.
(mijn hart verbeet zich, kromp samen van de pijn, wilde eigenlijks wel stoppen met kloppen)
Ik liet haar volop verder praten over haar ervaringen.
'Wordt je eigen wil niet afgepakt?', probeerde ik.
'O, nee, integendeel, ik kan alles doen wat ik wil, zelfs pottenbakken en eten op mijn eigen tijd als ik dat liever wil!', antwoordde ze.
(ze zijn dus begonnen met paaien, dacht ik somber)
Ze was bezig om mij een lange brief te schrijven over hoe zij het tussen ons ziet of hoe zij het graag wil of zoiets.
Ik zei tenslotte dat ik haar stevig omhels en kus en dat ik van haar hou.
'Ik hou ook van jou', zei ze.

Ik geloof haar nog steeds, maar er zitten inmiddels heel wat deuken in mijn hart en de komende tijd blijft het dus afzien en wat daarna komt valt ook maar te bezien, al heb ik er echt alles voor over om haar, al was het maar één keer, weer langdurig in mijn armen te sluiten en elkaar te beminnen zoals voorheen, voor haar zwaarbeladen vertrek naar Noord-Italië.

Zolang ze daar zit, kunnen we toch niet veel uitvissen, de tijd zal het leren en na verloop van tijd zullen we het inderdaad vanzelf zien, al weet ik wel zeker dat onze liefde voor elkaar nog gewoon intact is en anders val ik maar nogmaals op mijn bek.
Een ander zou misschien allang afhaken, ik hou de kans graag open, omdat ik ervaren heb hoe lief zij in wezen is!

Zien afhaken afzien afhaken afzien

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 11 stemmen 221