Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Volkstuinvreugde

Ik moest maar weer eens aan de slag in onze volkstuin, dat zou mijn zinnen verzetten, mij gezond doen afleiden van mijn ook nare, tragische liefdesperikelen, mijn geestesdepressie opkrikken, mijn wachttijd zinvol doden, mijn vitaliteit goed doen en me in conditie houden voor de hoopvolle toekomst. Zo van 'Arbeid adelt'.

Lang geleden zei een dominee hetzelfde tegen mij, toen ik zwaar depressief was. Heb hem terecht genegeerd. Inmiddels ken ik de heilzaamheid van de natuurkrachten en ben ik liever in de open natuur dan in ingemetselde gevangenissen.
Dus ging ik na vele weken afwezigheid, geheel manmoedig, in mijn dure wollen jas, naar de tuin in een dorp verderop. Onderweg speurend naar verloren centen en krenten. In iedere voorbijgangster hoopte ik verlichting van mijn getergde ziel te vinden, keek smekend als een uitgehongerde straathond, likte schijngeil met mijn straatkattongetje. Eenmaal op de tuin ging ik verwoed aan de slag, al had ik veel te weinig gegeten en kon ik zo neerploffen. De buurman werkte zo hard, dat ik niet kon achterblijven, dus liet ik mijn spieren keihard werken. Het zweet drupte in de gespitte aarde. Ik strooide met een ijzeren emmer champignonmest over de omgewoelde aarde, alsof ik mijn sperma in de Vrouw spoot. Arbeid is een substituut voor erotiek, daar ben ik wel zeker van. Ik maakte de oppervlakte nog wat vlakker met een hark.

De regen verdreef mij naar het tuinhuis, vol trots bekeek ik mijn arbeid, het zag er goed uit en ik had lekker gezweet in de wind. Ik tilde onze kano boven mijn hoofd terug naar onze tuin, want die was door de storm ver afgedreven. Ik bond hem goed vast aan het tuinhek. De regen maakte me tot op de huid nat. Ik keek als een rijke landheer over mijn gedane werk en ik voelde me in die regentoestand ergens heel gelukkig, maar ergens ook heel verdrietig, daar ik mijn actuele vreugde niet kon delen met de natuurvrouw, die ik zo diep in mijn hart en ziel draag, voor wie ik alle volkstuinen van Nederland wel zou willen opkopen, als ik het geld had.
Ik ben misschien niet zo interessant als mijn verre geliefde, die grotere projecten aangaat, maar hoe dan ook, mijn passie voor de natuur is net zo groot, zij het in mindere positie, ik doe net zoveel goeds, dus.

Ik heb mijn blik heel lang en liefdevol op een tros sneeuwklokjes gevestigd, die anders ongezien bleven. Ook heb ik rozemarijntakjes geplukt om bij mijn vegetarische burgers te planten, want iedere kans op verblijding neem ik. Ze zwaaiden naar mij toen ik door de stromende regen naar huis fietste. Vanuit het illegale café, het volkstuinclubgebouw, waar heel wat biertjes naar achteren worden geslagen en dat is pure poëzie voor wie dat vat. Met een grote glimlach ging ik rillend van de kou naar mijn veilige adres terug. De smerige kledij in de wasmachine stoppend. Mijzelf tevreden in mijn pyjama en duster hullend. Tuinbeminnend. Tuinblij.

Schrijver: Joanan Rutgers, 11 februari 2011


Geplaatst in de categorie: natuur

4.3 met 3 stemmen 603



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)