Voorjaarsdepressie
Het is volle maan vannacht, dan zijn we altijd extra onrustig, wat verklaarbaar is, want de maan trekt water aan en wij bestaan grotendeels uit water. Onbewuste emoties komen dan spontaan bovendrijven, hoe je ook tegenstribbelt. In mijn geval wordt ik een soort weerwolf, een lunatic (maanzieke), daarom sluit ik mijn gordijnen hermetisch, barricadeer ik de voordeur met een tafel op de zijkant, check ik om de haverklap de sloten. Ik ga vannacht de deur niet uit, levensgevaarlijk. Ik kijk braaf naar 'Pauw & Witteman', een van de vele programma's, die het Nederlandse volk indoctrineert tot valse waarheden. De heren doen alsof ze de absolute wijsheid in pacht hebben, een rechtgeaard geweten vertolken en op alles een weerwoord hebben. Ze pretenderen alle schijn te doorprikken. Het ergste is dat de massa kijkers hen klakkeloos geloofd, waardoor het collectieve geheugen/denkvermogen van de meesten rampspoedig bevooroordeeld raakt. De schrijfster Franca Treur van 'Dorsvloer vol confetti' zit aan de tafel en alweer die ADHD'er Bart Chabot, een leuke vent hoor, daar niet van, maar hij schuift wel erg vaak aan, té vaak, noem het dan 'Pauw, Witteman & Chabot'! Ik heb al veel gekleurde crocussen gezien en vrolijke voorjaarsvogeltjes gehoord, het zonnetje even gezien, maar het kan me nog niet echt boeien, in mijn hart sneeuwt het nog, hoor ik ijzers over het ijs glijden, kruip ik met dampende erwtensoep op de bank, op de heilige plek waar mijn meest geliefde heeft gezeten. Franca leutert gemoedelijk over 'Boer zoekt vrouw', nog zo'n ellendig programma, wat boeren discrimineert, tot onhandige zielepieten degradeerd. Mij vallen met name haar volle zoenlippen op en de schudtic naar achteren van haar hoofd. Een vrolijke, oer-Zeeuwse naturelvrouw, zonder kapsones, een soort Lobke (Monique van de Ven) uit 'Sil de strandjutter'. Ze moet maar gauw haar tweede roman publiceren, want roem keldert snel. Als het maar niet in Zeeland afspeelt, dat kan ik even niet aan. De lente is in aantocht, tekenen genoeg, de mensen beginnen al meer naar elkaar te lachen, een vorm van verliefdheid, men voelt nieuwe krachten in zichzelf opkomen, immers deel van de natuur, die op het punt staat uit te lopen, te gaan groeien en bloeien. De sceletbomen gaan weer bladeren dragen en men kan weer op jacht naar het eerste kievitsei. We trekken op naar de zomerse hitte, waarin we naakt of schaars gekleed in zwemwater duiken en nadien ijsjes verorberen en vette frietjes met frikandellen speciaal. Maar zover is het vooralsnog niet, mijn getergde kop staat in mineurstemming, geteisterd door onverklaarbare dreigingen en virussen. Ik zit nog in hartje winter met mijn dwaze geest, traag als een slak en een beer in winterslaap, mijn biologische ritme is van slag, vooral omdat de winters geen fuck meer voorstellen en ik somber vermoed dat er nooit meer een Elfstedentocht zal komen. Mijn winterziel is om diverse redenen depressief. Ik kan het voorjaar nog lang niet binnenlaten, daarvoor zal de zon wel heel wat meer zijn best moeten doen. Ik voel me eenzaam en verdrietig, maar ik hoop ruimschoots op het tegendeel, hoe zwaarmoedig en wanhopig ik mij ook voel. Jij ook?
Geplaatst in de categorie: emoties
Voorjaarsdepressie
254
Geef je reactie op deze inzending:
Wat Pauw en Witteman betreft, ben ik het niet met je eens. In het bijzonder Paul Witteman vind ik persoonlijk een zeer betrokken en integer interviewer, Jeroen Pauw is erg leuk om naar te kijken, zorgt vaak ook voor de hilarische noot - als duo vind ik hen een zeer geslaagde combinatie!
Inderdaad zijn er veel flutprogramma's, ook ik beledig half Nederland door 'Boer zoekt vrouw' met stip op één te zetten, maar goed, dan kijken we toch gewoon niet?
Ondanks het sarcasme en de melancholie, heb ik dit alles met veel plezier gelezen - ik hoop dat je binnenkort de zon weer kunt toelaten in jouw wanhopig en zwaarmoedig hart..:)