Koek en zopie
Deze keer eens een inzending, waarvan de impuls tot het schrijven ervan nog geen uur geleden in mij is ontstaan. Dit is voor mijn doen best uitzonderlijk te noemen en in de afgelopen zes jaar slechts zelden is gebeurd. Daarbij is, achteraf, altijd gebleken, dat dit de meest pure en direct uit het hart komende gedachten waren. Geen dagenlange overpeinzingen over de constructie, het vermeende potentieel aan zeggingskracht, afwegingen over wat beter achterwege kan blijven om dan het geheel, menige keren op het laatste moment, toch maar niet in te zenden. Dan was het in mijn beleving of niet goed genoeg of een ander had toevallig eenzelfde onderwerp net geplaatst, dat dan bovendien nog beter was verwoord dan ik het had willen doen. Ziedaar, een pietepeut ten voeten uit.
In mijn virtuele gedachtewereld heb ik de sites van nederlands.nl. en gedichten.nl wel eens vergeleken met mooie siervijvers, waarin het werk van alle inzenders in alle denkbare diversiteiten aan mooie en bloeiende waterplanten bij elkaar waren, van de onopvallende alge tot de verblindend mooie waterlelie met haar grote drijvende bladeren. In deze wereld voelde ik mij afwisselend kroos, bloeiend plantje en enkele keren een kleine waterlelie. Hoe dan ook, ik voel me hier thuis, ook al heb ik al twee keer overwogen te stoppen.
Gezien het veelvoud van excellente inzendingen op alle tabbladen, voelde ik me soms een beginneling, die nog steeds met en griffel op leisteen zat te schrijven. Velen, zeker op de tabbladen beschouwingen en columns hebben een studie gevolgd voor het onderwijs of de journalistiek, anderen daarentegen zijn weer begiftigd met een bijzonder talent om te kunnen uitblinken, zowel in de dichtkunst als ook op het gebied van alle andere tabbladen. Het overgrote aantal inzenders is in elk geval veelzijdig en om dat te constateren of te onderkennen hoeft men zich niet per se minderwaardig te voelen.
Wat bracht mij er nu toe om tot een voor mij bevredigende erkentenis te komen, waardoor ik alle bovengenoemde argumenten en constateringen geleidelijk aan als normaal en niet remmend ervaar? Welnu: In de afgelopen zes jaar heb ik slechts één column geschreven en een handvol gedichten, juist omdat ik ervan overtuigd was zulks niet te kunnen. Een bezoek aan de tabbladen gedichten, netgedichten en hartenkreten, om maar iets te noemen, deed mij beseffen, dat ik het hoge niveau en te toegepaste technieken nooit zou kunnen leren en beheersen. Tot voor kort werd dit door mij als bijzonder ontmoedigend ervaren, totdat ik de proef op de som nam. Het risico, dat de redactie mijn gedichten niet zou plaatsen was reëel. Dat na eventuele plaatsing er geen respons zou zijn eveneens. Ik had namelijk gekozen voor een dichtvorm die mij ergens wel aansprak, omdat je met ritme en de klankkleur van woorden een bepaalde expressie zou kunnen bereiken, ware het niet, dat ik me er pijnlijk van bewust was dat ik deze techniek totaal niet beheers.
Tot mijn opperste verbazing echter werden twee gedichten goed ontvangen en zelfs van opbouwende en waarderende reacties voorzien. Ik kom er eerlijk voor uit dat het mij goed doet en stimuleert. Bovendien moet ik voor mezelf schoorvoetend toegeven, dat ik dit als twijfelaar en pietepeut al een poosje wist, want een door mij zeer gerespecteerd persoon schreef in maart van het jaar 2007 al als reactie onder mijn gedicht “Onhandig”:
< Dat is nu net de grap, er zijn GEEN regels, je dicht en opent zoals jij het wilt, wat anderen (vastgelegd) verwachten hoeft niet jouw waarheid te zijn. Als jij denkt "koek en zopie", waarom zou je dan "baquette en champagne" willen zeggen ? >
Er zit zoveel waarheid in, dat deze als een perfect passende jas mijn nieuwe erkentenis omsluit. Toegegeven: ik ben wat traag in het overboord gooien van vastgeroeste ideeën; dus áls het ‘dubbeltje’ bij mij eenmaal valt, dan is wellicht de euro al weer jaren vervangen door een nieuwere munteenheid.
Tot een volgende keer
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: individu
Een mens is blijkbaa
688
Geef je reactie op deze inzending:
Veel succes!
Net alsof je andere mensen die dit lezen tot één grote familie maakt!
Zelf heb ik alleen mijn twee lieve zonen, maar ik ben heel blij dat ik hier gewoon kan schrijven wat er in me opkomt. Ik denk eigenlijk nooit zo na. Ik schrijf gewoon wat er in me opkomt en wat ik (meestal) zelf beleefd heb.
Soms probeer ik wel eens een verhaal te fantaseren en soms lukt dat nog goed ook. Er staat hier heel veel moois, er zijn hier heel veel talenten.
Maar ook "het gewone" kan soms heel bijzonder zijn, vermoedelijk omdat we dit allemaal herkennen.
Goed van jou dat je weer wat geplaatst hebt: "Ga zo door".
zeg nu alleen maar, wij zullen doorgaan, doorgaan, tot we aan het gaatje zijn, dus doorgaan, doorgaan....