Ontnuchtering

Vlak voor Kerst 2010 begon mijn liefdesband met Mirjam, in tijdsspanne is het niet echt lang geweest, ook nog eens min twee maanden, daar Mirjam toen in Italië zat.
Maar de intensiteit van de liefdesband was ongekend heftig en dat telt pas echt. Ik hou nog steeds zielsveel van haar, maar ik ben er nu wel steeds meer achter gekomen, dat er iets mis is met haar.
Ze noemt zichzelf manisch-depressief en dat ze zichzelf maar moet laten opnemen. 'Maak me dan dood!', schreeuwde ze, toen werd ik echt bezorgd wakker. 'Je hebt me geestelijk gedood!', zei ze, nou, dat zal door iets anders gebeurd zijn.

Haar levenslange blokkade moet worden opgeheven, maar dat kan alleen een bekwame psychiater en dat ben ik niet, integendeel, ik ben geen haar beter dan zij en minstens zo contactgestoord, ook al ben ik dan uitbehandeld, aan sommige dingen is niets te doen.

Ik vind het heel triest voor haar. Ik hou meer van haar dan van mijzelf. Omdat we zoveel op elkaar lijken, triggeren we elkaar ook snel op den duur. Ze wil ook geen vriendschap meer, ik heb achter haar maskers gekeken, dat is eng voor haar, plus het feit dat ze genoten intimiteit steeds afstraft/vernietigt.

Ik ben misschien behoed voor erger, als ze niet eerst hulp zoekt voor dat nare in haar, dan zal ze nooit een relatie aankunnen, niet met mij en ook niet met een ander, maar bovenal niet met zichzelf.
Hulp moet ze zelf willen, ook dat kan ik niet voor haar regelen. Als ze dat niet wil, dan is dat haar vrije wil en ik respecteer haar hoe dan ook, want nooit eerder was een dierbare vrouw zo kwestbaar in mijn trillende, tekortschietende armen.

Ontnuchtering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.6 met 11 stemmen 997