Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Artistieke trots

Mensen zeggen me wel eens, ga wat met andere mensen doen, verbreed je sociale horizon, ga je eigen leven leiden, ja, zelfs nu ik al 45 ben. Maar ik leid mijn eigen leven allang, ik doe het anders dan de meesten, okay, maar daarom is dat niet minder waard. Dat ik officieel arbeidsongeschikt ben, schijnt in hun visie ook niet mee te spelen. Ik ben vaak te vaak en te intensief aanwezig, een Swiebertje en Malle Pietje ineen. Misschien worden ze wel bang voor de leegte, die ik volgens hen uitstraal, zijn ze in wezen bang voor datgene in henzelf, bang dat het hen ook ooit zal treffen. Het bekruipt hen misschien ook wel eens, maar zij slaan het als prikmieren van hun lichamen, terwijl ik erin berust, overigens na jarenlange zelfstrijd en vele fasen van ontkenning, zelfhaat en pogingen het tij te keren. 'Herman Brood ging toch ook gewoon op zijn manier door met zijn artistieke talenten?', zeg ik. 'Ja, maar hij sprong uiteindelijk wel van het Hilton!', zeg jij. 'Hij ging door tot het uiterste, dat telt!', zeg ik. Het telefoontje eindigt. Ik zie steeds Herman's papegaai voor me, die zo kleurrijk op zijn schouder zat, zoals bij piraten. Ik zoek naar een foto van Jotie T'Hooft, mijn jeugdvriend, die ook maatschappelijk uitgekotst was, maar wel een literair oeuvre opbouwde waar je Ú tegen zegt. Een overdosis heroïne, ook niet best, maar toch. 'Ik ben schrijver en ik bereik op die manier andere mensen!', zeg ik, 'als ik niet meer kan en er vrede mee heb, push me dan niet tot onmogelijkheden!'. Er zijn heus wel mensen, die me vriendelijk groeten op straat en soms een klein gesprekje aanknopen. 'Mooie hoed!', zei een andere kunstenaar vandaag nog tegen mij, nadat hij zijn hasjvoorraad had vergroot. Ik zie alles heel scherp en snel, leef als in de eeuwigheid, ben sufgetransformeerd en sufverlicht, mij maak je niets meer wijs. Ik verstuurde onlangs twee manuscripten naar Prometheus en De Bezige Bij, op z'n Slauerhoffiaans, sloddervosachtig, maar toch. Twee stapels hommages. Ik had weer even moed na mijn navrante liefdesverlies. Ik walg ook vaak genoeg van mezelf, maar wees eerlijk, de meeste tijd zit ik alleen in mijn flat te lezen en te schrijven, omdat ik dat al jaren goed kan en er niet van plan ben mee te stoppen, integendeel, ik ga de boel zelfs opvoeren, zoals men met krakende brommers doet. Ik heb mijn virtuele vrienden op internet, maar weet dat ze evengoed van vlees en bloed zijn en geestelijk evenzeer nabij kunnen zijn. Daar hield mijn laatste geliefde zo van, liefde op afstand, geestelijke verbondenheid, goddelijke magie. Schrijven is een omslachtige manier van communicatie, toegegeven, maar ideaal voor in zichzelf opgesloten mensen zoals ik, die ook liever directer menselijk contact zouden willen creëren, maar er simpelweg niet voor in de wieg zijn gelegd. Een oude ex-vriend zei me ooit dat de mensen de waarde van het lijden wegmoffelen, torpederen. Hij had gelijk. Iedereen moet voldoen aan onhaalbare ideaalbeelden en die waanzin wordt alsmaar meer opgeklopt, ten koste van hen die uit deze in feite uiterst kwetsbare rubberboot vallen. Het kost zelfs in de kiem kostbare relaties, dat is nog het ergste en wreedste van onze schijncultuur. Dat ik grotendeels eenzaam door het leven ga, kan ik aan, daar ik als schrijver trots ben op wat ik schrijf en dat ik inmiddels weet dat ik er wel degelijk andere mensen mee dien. Ik ben geen topper zoals Louis Couperus, maar op minder niveau toch net zoveel waard als deze Haagse veelschrijver. Basta!

Schrijver: Joanan Rutgers, 26 maart 2011


Geplaatst in de categorie: mannen

3.9 met 8 stemmen 146



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)