Zwarte romantiek
'So many tears I've cried, so much pain inside, but baby it ain't over 'til it's over' Lenny Kravitz
Er zijn romantici, die lijden onder een onbereikbare geliefde en nostalgisch terugverlangen naar mooie momenten in het verleden. Zij hullen zich in stilte en eenzaamheid, langzaam leegbloedend. Er zijn ook zwarte romantici, die nog veel verder gaan, die gedragen zich zelfdestructief, gaan zichtbaar gebukt over straat, geven de liefdesstrijd niet zomaar op, doen er alles aan om hun geliefde terug te winnen, ook al is dat soms stuntelig en voor veel buitenstaanders onbegrijpelijk en overdreven. Volgens een Marokkaans spreekwoord word je van de liefde gek of je wordt er door vernietigd. Uitzichtloos dus, maar dat is maar de halve waarheid. Toch gedijt de liefde het beste in rustig vaarwater, dat is met de meeste emoties zo. Ik heb de grote schoonmaak in Mirjam's huisje een beetje gevolgd en ze zal vandaag of morgen weer thuis zijn, dat stond ook zo in haar agenda gepland. De tijdelijke huurders, die ik onbewust wel wat verwijt, gaan terug naar hun familie. Ik voel me nu niet voor niets weer extra onrustig in het bloed, want de kans dat ik haar eerdaags weer kan tegen komen, is weer sterk vergroot en zo hoort het ook. Ik moet alleen niet meer met mijn emoties aan de haal gaan, proberen rustig te blijven, want ik heb evenals zij mijn rust nog wel nodig. Hoe het leven echt verloopt, weet je nooit. De wegen van de liefde zijn onvoorspelbaar en zeker onzeker. Als haar liefde werkelijk onecht was, dan komt de aap toch wel uit de mouw of is die er al uit en wil ik hem niet zien? Uitstel van executie? Sprankjes hoop? Mensen die denken dat ze wel weer bijdraait, zoals eerder? Ik weet even helemaal niets meer, enkel dat als ALS zij nog iets zou willen, dat zelf mag aangeven. De jachthond is moegestreden. Voorlopig dan. Heeft ze onze liefde totaal opgeblazen met haar negatieve dynamietstaven? Zo ja, dan ben ik wel heel traag van begrip, maar mijn verliefdheid ging dan ook bijzonder diep. Zoiets slijt niet een-twee-drie. Ik wil het ook niet helemaal laten slijten, ik wil er nog steeds in geloven, dat zal wel Groningse koppigheid zijn of gewoon pure passie. Andere tijden, andere wetten, andere opties, zoiets. Intussen dwaal ik wel als een zwarte cowboy door de Goudse binnenstad. Als dichter beleef je de gevoelens extra heftig, zeker aangaande de liefde. Je wordt die gevoelens, je verliest de teugels over jezelf. Bijna dan. Denk niet dat ik me compleet blindstaar op Mirjam, ik kijk ook om me heen, zie vrouwen die minstens zo mooi zijn of ook mooi lang haar hebben, ik laat me echt niet helemaal gek maken door haar, wees maar niet bang, genoeg andere strakke billen in de omloop. Ik ken de nodige overlevingsstrategieën ook wel. 'Na dizze een frisse!', zei mijn opa altijd. Ik zei vandaag tegen een vriendin, die wel weet dat ik al heel lang verliefd op haar ben: 'Je vriend boft maar met jou!'. Ze werd bijna verlegen toen ik haar ook nog eens opvallend met mijn ogen bleef volgen. Toen ze wegliep zei ik nog 'lieve, lieve vrouw!' en ze fietste glunderend en wat onhandig weg. Kijk, zij is echt een superbetrouwbare vrouw, niet iemand die met mannen speelt en die het speelgoed weggooit, als de oppervlakkige lust/zin ineens verdwenen is, het zelfs genadeloos vertrapt. Maar ja, zij is (nog?) met een ander. Ik weet dat er mij zo iemand door velen gegund wordt, dat hebben ze me zelf verteld, niet zo iemand als Mirjam, maar dat is rationeel hé, en passie heeft zo weinig met ratio te maken. Intussen zwelg ik ieder moment in mijn smart, al begint het zelfverweer te herstellen, helende blues zeg maar, ik zal nog wel een tijd in mijn Zorro-outfit over straat gaan, dat staat ook in die zwartgeblaakte sterren boven mijn vrouwmissende lichaam, geloof ik. 'Omnia est possibiles!' blijven denken. Zwarter dan zwart kan niet...
Geplaatst in de categorie: liefde
Zwarte romantiek
221
Geef je reactie op deze inzending: