Stem van Komrij

'Joanan, hoe gaat het met jou?', zei Gerrit Komrij ooit tegen mij in het café bij Poetry International.
Dat zei hij op een manier die je niet voor mogelijk acht, zo vlijmscherp zielsturend, dat de rillingen over mijn lichaam gleden. 'Mijn God zeg, wie is die enge, intrigerende man!', dacht ik.
Ik pimpelde lekker door, uiterlijk volkomen in mijn zadel blijvend. Ik sprak met een echtpaar, dat hem op de voet volgde en vele eerste drukken met gesigneerde teksten bezit.
Ik durfde Komrij niet af te vallen, ze leken wel zijn bodyguards, een geheime elite met wonderbaarlijke verdwijntrucs zo nodig. Ik zei niets nadeligs, mij niet gezien, ik blijf liever nog even aanwezig.
Natuurlijk had ik Komrij aangesproken op die grote, gestoffeerde trap, had hem het gedicht gegeven, dat ik overal had rondgestrooid, gewaagd, op glad ijs, brutaal als Rimbaud, vertelde over mijn doorbraakbundel, die er nooit is gekomen.

Over zijfiguren in de literatuur gesproken, ik ben één van die randfiguren, die het net niet echt maken, ook al maken ze zo af en toe ware literatuur, ze breken niet echt door, het zal wel astrologisch en karmisch verklaarbaar zijn, in wezen zit ik er niet mee, weet je, ook al kan een grootheid als Komrij genoegzaam denigrerend over mij doen, ik mag trots zijn op mijzelf, want ik heb ooit beweerd, dat als iemand ooit een geslaagd gedicht schrijft, hij/zij het leven geslaagd kan noemen, welnu, ik heb dat aantal verreweg overstegen, dus wordt het tijd om die nagalm van Komrij's stem voorgoed te verbranden.

Stem van Komrij

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 58