Hartenkreten

De bel ging...

Ik schrok me rot, want meestal belt er 's avonds niemand bij mij aan, alsof men mijn avondschrijverij respecteert en niet wenst te doorbreken. Ik ben inmiddels ook een wandelend literair fossiel met heel wat kennis op zak en daar moet ik iets mee doen natuurlijk, dus doe ik wat ik kan vanuit mijn autistische isolement.
Ik droomde vroeger van veel vertier en kameraadschappelijkheid met collega-schrijvers en -dichters, zoals de Tachtigers met elkaar optrokken.
Ook droomde ik vaak van een landhuis, waar wij als kunstenaars tezamen kwamen, ergens op een waddeneiland. In mijn volgende leven dan maar, want ik denk niet dat mijn sociale handicaps nog worden opgeheven in dit leven.

Maar enfin, de bel ging dus. Ik in mijn onderbroek naar de voordeur. 'Hallo! ik ben Rosita S. en ik kom graag een wijntje met u meedrinken!', zei de charmante, goedgevulde vrouw in mijn deuropening.
'Kom snel binnen!', zei ik, 'ik heb zojuist mijn derde fles geopend!'. Rosita beklaagde zich bij mij, omdat ik nooit iets over haar geschreven heb, terwijl zij toch niet de minste is.
'Gunst, lieverd, dat heb ik nooit zo in de gaten gehad!'
'Ik heb er nachten van wakker gelegen en nu ben ik bereid één nacht met jou te delen, als je maar iets over me schrijft!'
'Tuurlijk, poppetje, geen enkel probleem, weet je wat, ik verstuur gelijk een mooie ode voor jou!'
'Echt?'.
Terwijl ik de woorden verzon, kleedde zij zich sierlijk uit tot in haar Eva-kostuum. Het erotisch getinte gedicht wond haar nog meer op en mijn hart heeft het maar nauwelijks overleefd die nacht; Fellini was ook in haar geweest, dat maakte het extra pikant.

's Ochtend ging de bel opnieuw. Rosita was verdwenen. Op de deurknop aan de binnenkant hing haar slip, met een stift had ze er 'mucha grazia!' opgeschreven.