Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Het telegram

Het is voor een ieder van ons vanzelfsprekend, dat wij binnen enkele seconden of delen ervan informatie kunnen vergaren of versturen naar vrijwel elke plek op onze aardbol. De ontwikkelingen in de ruimtevaart, die de mens in staat stelde o.a. communicatiesatellieten in een al dan niet geostationaire positie te brengen, maakten dit en nog meer op het gebied van de communicatie mogelijk. We twitteren, hyven, face-booken chatten en sms’en er met miljoenen berichten per dag lustig op los, zonder ons ervan bewust te zijn, dat al deze vormen van communicatie vele generaties geleden onmogelijk waren.

Alles is te danken aan vele personen en wetenschappers, die met hun uitvindingen telkens een nieuwe periode inluidden. Het feit, dat ik u de hierna volgende anekdote uit mijn familiekring kan meedelen, dank ik specifiek aan Guglielmo Marconi, die in het jaar 1895 voor het eerst de draadloze telegrafie mogelijk maakte. Berichten, die normaal dagen erover deden om een persoon te bereiken, waren binnen enkele uren of korter al op de plaats van hun bestemming. Zonder dit ene verstuurde en speciaal voor mijn grootvader bestemde telegram had ik vermoedelijk niet eens bestaan.

Mijn grootouders – ik heb in diverse inzendingen over beiden wel eens iets verteld – waren beiden geboren en getogen in arbeidersgezinnen in Berlijn, waar schraalhans meestal keukenmeester was. In hun jonge jaren, toen zij elkaar leerden kennen, bestond er nog geen radio en was ook het vliegtuig nog niet uitgevonden. Vanuit mijn optiek als kind was opa een goedmoedige maar vrij norse brombeer en oma de allerliefste persoon op deze aardbol. Volwassenen hadden echter een objectiever en een op langere waarneming gefundeerd oordeel over beiden. Men vond opa met zijn lengte van zo rond de 1,67 meter één brok graniet, een hardwerkende bouwvakker en qua omgang recht voor z’n raap tot ongemanierd. Oma werd omschreven als een hardwerkende vrouw, die in alles haar mannetje stond. Zij schijnt bijzonder koppig en na onenigheden met derden stug en volhoudend nadragend te zijn geweest. Bovendien had zij nog twee zeer in het oog lopende eigenschappen: zij was bijzonder preuts maar ook een van de eerste vrouwen, die toen de stempel ‘geëmancipeerd’ zou hebben gekregen. Zij gedroeg zich in alles als een zorgzame echtgenote, door zich in verzorgende zin, naar de wensen van opa te voegen; in geldzaken echter was zij hem verreweg de baas. De weeklonen moest opa, volgens horen zeggen, volledig aan haar afdragen. Hij kreeg dan een klein bedrag voor zijn rokertjes en een pintje bier en verder was de afspraak: op is op.

Hoe het dan zat met de romantiek en de liefde, dat heb ik me vanaf mijn pubertijd vele malen (een tikkeltje schuldig en met een oneerbiedig gevoel weliswaar) afgevraagd. Welnu: juist over dit onderwerp deed al jaren volgende anekdote in familiekring de ronde, die uiteindelijk tijdens de viering van grootouders’ 50-jarig huwelijksfeest enigszins hilarisch en in dichtvorm werd bevestigd. Ik zie nog steeds voor me, hoe oma daarbij meisjesachtig bloosde en opa ondeugend maar besmuikt lachte. Het onderwerp van deze anekdote was een door oma in haar verlovingstijd verstuurd telegram…

Rond 1906 vestigde opa zich als jonge man vanuit Berlijn in een stadje in het Ruhrgebied. Daar was, door de in gang gezette industrialisatie en de voor de werknemers benodigde onderkomens overvloedig werk voor een bouwvakker. Hij had dus met oma afgesproken, dat hij hard zou werken, serieus zou sparen en naar een geschikte woning te zoeken. Zodra dit alles in kannen en kruiken zou zijn, zou hij haar een telegram sturen. Zij zou dan overkomen om meteen te gaan trouwen en hun nieuwe stulpje te betrekken.

Na ruim anderhalf jaar was het dan eindelijk zover. Opa schijnt een telegram te hebben gestuurd met de volgende inhoud: “conto toereikend – stop – woning gereed – stop – kom snel, we kunnen trouwen – stop”. Het verhaal wil, dat oma meteen een telegram terugstuurde met als antwoord: “kom donderdag met de sneltrein, aankomst 16.02 uur centaal station – stop – sta je niet op het perron neem ik volgende trein meteen retour – stop”.

Ach, weet u: ondanks het nuchter intikken van deze inzending op mijn computer bekruipen mij toch weer liefdevolle en tedere gevoelens jegens hen. Ik denk dat zij samen daarna een gelukkig leven hebben gehad. Zulke mensen zet je toch het liefst in een denkbeeldig verguld lijstje; nu wordt het, gezien het aantal toegestane woorden, hoog tijd dat ik nu weer stop.

Tot een volgende keer – stop.

Schrijver: Günter Schulz, 24 mei 2011


Geplaatst in de categorie: familie

4.7 met 7 stemmen 201



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Monique Methorst
Datum:
10 juli 2011
Email:
moimoniquelive.nl
Ben dol op die verhalen, had graag eens een dagje willen doorbrengen in tijden dat veel dingen gewoon eenvoudig waren, zonder al die poespas van nu.
Mensen staan maar weinig stil bij de wonderen die uitgevonden zijn, voor ons gemak.
Mooi verwoord!
Naam:
J.de Groot
Datum:
28 mei 2011
Email:
joke190411telfort.nl
-stop- heb ik het laatste woord,
leuk en mooi geschreven Günter -stop.
Naam:
Jacob
Datum:
24 mei 2011
Prachtige anekdote en een (wederom) goed geschreven verhaal.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)