Ik voel mij schuldig
Mevrouw Bazen was indertijd mijn eerste klant in de hh-zorg, via een advertentie in een lokaal krantje rommelde ik mij de zorg in. Totaal geen ervaring, ging als een idioot tekeer en zij zei mij alleen maar "doe eens rustig".
Haar slaapkamer grensde aan een verwilderde tuin, na zeven vuilniszakken zag het er weer een beetje uit, opgeruimd wiste ik het zweet van mijn hoofd. En zij zag dat het goed was, scoorde scootmobielend plantjes bij de Lidl, of ik die een plaatsje in haar tuintje kon geven.
Dat heb ik allemaal gedaan, zodat zij bij het opstaan kon genieten van haar eigen achtertuintje. Ik heb haar nieuwe bed, samen met haar zoon, in elkaar geknutseld. Lekker slapen en lekker wakker worden, zo'n wijffie gun je dat.
Ik ben haar uit het oog verloren, contract werd niet verlengd, ze heeft mij nog eenmaal gebeld. Had ik daar maar op gereageerd, het is niet anders.
Later hoorde ik van een vroegere collega dat ze negen maanden in haar stoel heeft geleefd voordat ze haar weer naar bed kregen. Diezelfde avond is zij overleden.
Ik voel mij schuldig want de tuin zag er niet meer uit.
Geplaatst in de categorie: verdriet