Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Woestijnmonnik

Ik ben de vervuilde woestijnmonnik, de stinkende heremiet, de onverzorgde kluizenaar, zonder orde of oppermacht (Freud brabbelt in mij uit zijn verdomhoekje, ik bekogel hem met giftige tandenstokers), zonder zetel in het parlement, het is een grof schandaal, kleiner dan Klein Duimpje, men drijft mij alsmaar verder weg in deze onherbergzame vlakten, als een paria met een besmettelijke ziekte (Freud begint heftig tegen te sputteren!), en toch vermoed ik dat ze van een verre, verstoten eenling kunnen houden, ook al doen ze hem liever pijn en vooral zichzelf, ze maken mijn hart tot blikvoer voor hun verwende poesen, maar ik wens niet het aas van deze aasgieren te zijn, mijn geest is vrij. Ik balanceer tussen dichtprocessen in mijn privé-woestijn en de krolse stoeipoezen, die overal opdoemen, maar waar ik niet in zal trappen, nooit meer, veel te gevaarlijk, ze doen me vervallen tot de gammele restanten van eerdere incarnaties. Ik was niet Napoleon, eerder een ondervoede galeislaaf of een laf vermoordde indiaan, misschien een rijke, Ierse schrijver in een kolossaal kasteel, maar dan nog. Ik voel mij een oude oplappop, zwaar vermoeid door de ruwe handen behorend tot tirannieke plaaggeesten. Ik denk dat ik maar bij de koeien ga liggen in een door paardenbloemen en boterbloemen overwoekerd weiland, lekker herkauwen, verstand op nul en traag over de kikkerdrilslootjes loeren. Woorden vullen de magen niet, blijven in mijn slokdarm steken als kluiten vishaken voor karpers en snoeken. Nooit wordt er in een dorpssloot nog een haai gevangen, walvisjagers vind je niet meer, stekelbaarsjesmalloten met bier en haring in hun koelbox des te meer. Zeemeerminnen vangt men al helemaal niet meer. Heldensagen en sprookjesboeken verwaaien in de beeldenstorm van gevoelloze herrieschoppers, de onbeschofte slaven van geld, bezit en heerszucht. Ik beloof al mijn lezers iedere dag een fruitmand (a-muzikaal) te sturen, indien zij beloven zelf per dag minstens een uur van vreugde te zingen, dan stuur ik de rekeningen naar de bazen en bedrijven, die ons leven uit eigenbelang op smerige wijze zwaar vergald hebben. Samen zullen we de gerechtigheid herstellen als moderne geuzen, gul met liefde, maar we moeten daarvoor wel eerst onze woestijnjaren ondergaan.

Schrijver: Joanan Rutgers, 13 juni 2011


Geplaatst in de categorie: maatschappij

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 86



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)