Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

ingepakt verlies.....

ik ben gepakt, ingepakt..... klaar om naar mijn vakantieadres te gaan. 1500 km in mijn eentje, ik zie er niet tegenop. Wel tegen het verlaten van mijn stekkie..... wat is er toch veel gebeurd in de tijd tussen de vorige vakantie en nu.......

Overeind gekrabbeld na het overlijden van mijn man.....de jarenlange zorg voor hem achter mij latend, de vlucht die ik moest nemen voor het verbale geweld van mijn "moeder"en dan twee maanden later op zijn verjaardag haar plotselinge dood en zonder dingen uitgesproken te hebben. Mijn hele reis naar Kroatië, en mijn verblijf daar.... alles voor de eerste keer "alleen" en dank zij mijn vrienden daar niet alléén maar zien te overleven.
De terugkeer naar huis met het vliegtuig, omdat ik zonder remmen in de bergen stond, het was één groot leermoment.
En dan je normale leven weer oppakken. Denkend dat het lot je niet méér poetsen kon bakken dan het al deed. Mooi mis gedacht.

Ik kwam Lief tegen....en op een bepaalde manier herkenden wij elkaar. Maar Lief had veel problemen en kon er niet genoeg zijn voor zichzelf en dus óók niet voor mij. Ik moest afscheid van hem nemen,zelfbescherming hield ik mij voor en wéér een verlies wat me diep raakte. Uiteindelijk hou je er een dierbare vriend aan over, en dat is ook rijkdom.
Zoals ik op een communitysite nieuwe vrienden maakte die belangrijk voor mij geworden zijn. Digitaal, 2-dimensionaal...dat wel maar heerlijke en eerlijke vrienden waar je altijd bij kunt aankloppen.

Dan stort mijn wereld weer in, mijn liefste broer, die jarenlang bij mij woonde, ziet het leven niet meer zitten en maakt er een einde aan. En er was niets wat ik kon doen. Samen met zijn twee dochters heb ik hem begraven op zijn geliefde eiland, Korsau.
Als ik terug kom is daar dat verschrikkelijke bericht van mijn beste vriendin, zij vond haar zoon dood in bed, 27 jaren oud. Ik ben kapot van verdriet, om haar en haar gezin en om mezelf, en ik ben nog steeds kapot als een van mijn dierbaarste vrienden op de Ridderhof in Alphen aan den Rijn doodgeschoten wordt. Dan breek ik af.....

Inmiddels is er een "houden van" ontstaan voor iemand die, ja, wat moet ik er van zeggen....ik verloor hem óók.....

Nu ga ik weg "op vakantie"en elke vezel in mijn lijf schreeuwt om rust en vrede in mijn hart.. Ik pak alles in en probeer niet na te denken, niet om te kijken....ik huil en ik zal nog huilen als ik vannacht wegrij. Alle verlies achter me latend en weten dat het er nog steeds is als ik terug kom. Maar Vriend, jij zei dat een taaie twijg niet breekt en je hebt gelijk....alleen duurt het nu zo lang voor ik weer overeind kom...

Schrijver: wilma montanje, 16 juni 2011


Geplaatst in de categorie: verdriet

4.7 met 9 stemmen 267



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
30 juni 2011
Email:
joke190411telfort.nl
Maar als....dan ben je geen twijg, maar een heipaal!
Naam:
Jacob
Datum:
17 juni 2011
Het is een afschuwelijk verhaal dat je vertelt, maar je hebt het in mijn beleving heel zuiver opgeschreven. Je vraagt geen medelijden, maar dwingt bewondering af. Alle respect dus.
Naam:
Günter Schulz
Datum:
16 juni 2011
Email:
ag.schulztiscali.nl
Sterkte toegewenst. Het staat er zo clichématig, maar is desondanks oprecht gemmend.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)