Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Monddood...

Enige tijd geleden heb ik, als onderbouwing en tevens ter verduidelijking van een functioneel element in mijn verhaal, beschreven hoe zich het denkproces in mijn hersenen voltrekt. Ik hoor in mijzelf bij alles wat ik denk gesproken woorden, door een mij vertrouwde maar nochtans unieke stem, die in niets lijkt op die van alle mij bekende personen. Laat nu juist deze eigenaardigheid mij als steun hebben mogen dienen om de plotseling uitgeschakelde motoriek van mijn spraakvermogen langs een moeizame omweg te kunnen compenseren. Onderstaand verslag moge dit verduidelijken, waarbij alles, wat tussen guillemets << >> is geplaatst de door mijn omgeving waargenomen feiten of woorden zijn; de rest van mijn beleving stemt met de werkelijkheid overeen.

ZONDAG 17 JULI 2011: Ik zit in de namiddag gezellig met kleinkinderen en familie aan de koffie. Op het moment dat ik aan mijn kleinzoon iets vertel stokt mijn stem en valt er een lacune. Ik zie eerst schrik en kort daarna verbazing en ontzetting op de gezichten van de aanwezigen. Na twee vruchteloze pogingen om mijn zin af te maken, waarbij ik merk dat speeksel uit mijn mond vloeit, grijp ik met beide handen naar mijn hoofd. ‘Hier klopt iets niet’, denk ik. Waarom begrijpt niemand wat ik zeg? Oprijzend van de bank en wederom speeksel verliezend zeg ik in mijn beleving (ik hoor immers duidelijk woord voor woord in mijzelf): “als jullie het niet erg vinden, ga ik even liggen”. Ik ga op bed liggen en denk: ‘het is zo weer voorbij’! << dl brgt bla bij - >> hoort mijn omgeving.

Paniek alom! De dokterspost wordt gebeld. Deze zal eerst niemand sturen maar na herhaald aandringen gebeurt dit toch. In de tussentijd wil het mij maar niet lukken mij verstaanbaar te maken. Vreemd, want ik ben geen moment buiten kennis geweest, kan haarscherp waarnemen, alle telefoongesprekken horen en constateer, dat ik blijkbaar de enige ben die niet in paniek is. Steeds tracht ik tegen het betraande gezicht van mijn vrouw te zeggen: “Het is zo weer voorbij” << dl brgt bla bij - >> … Wanneer de wagen van de dokterspost na ongeveer drie kwartier arriveert, ben ik zelfs al weer in staat om woordjes met één lettergreep te stotteren. Men oordeelt, dat ik me maar rustig moet houden en dat er voor ons voor de de volgende dag om 11 uur een afspraak in het Maasstad Ziekenhuis, afdeling Neurologie is geregeld.

MAANDAG 18 JULI: Na een voor mij rustige nacht ontwaak ik met een soort kater. Ik spreek twee korte zinnetjes uit en meteen daarna gaat het weer helemaal mis. Ik kijk naar mijn vrouw en zij schudt het hoofd. “Probeer het eens op te schrijven” zegt zij en reikt mij balpen en papier aan. Ik schrijf, bibberig maar toch vlot: ‘Dit is een lekker bakkie koffie – zie nou wel, dat het gaat, waarom niet met het spreken?’ – Zij bevestigt mij verbaasd, dat er geen schrijffout in zit. Een poging om deze geschreven tekst hardop voor te lezen strandt meteen. Tot mijn verwondering vermag ik te constateren, dat ‘het helder kunnen denken’ motoriek naar geschreven tekst kunnen converteren blijkbaar geen schade heeft opgelopen! Enkele uren later in het ziekenhuis doe ik mijn verhaal bij de arts en praat ik hakkelend en sloom als Stoffel de schildpad. Men acht het beter mij voor nader onderzoek een nachtje te houden.

DINSDAG 19 JULI: Na een reeks onderzoeken voor het LAB komen in de loop van de dag de eerste verheugende en opluchtende uitslagen binnen: de CT-scan van de hersenen is geheel schoon en bovendien ik ben ook nog bacterievrij bevonden. Meteen verhuis ik naar een eenpersoonskamer met eigen douche en toilet. Na elke drie uur, ook ’s nachts, blijk ik op standaardvragen steeds meer een antwoord te weten en ook redelijk, zij het soms nog stotterend, te kunnen forumleren. Bloeddruk, hartslag, oogreflexen en lichaamstemperatuur zijn weer bijna normaal.

WOENSDAG 20 juli: De geplande duplo (scan van beide halsslagaderen) is helaas niet doorgegaan. De logopediste interviewt mij en constateert, dat er geen therapie nodig is, omdat mijn cognitieve vaardigheden blijkbaar met de dag verbeteren. Een onverwachte (strik)vraag brengt me even in verwarring: ‘wie is onze minister president?’ Ik weet dat het Balkenende NIET is, maar Mark Rutte komt pas minuten later aan de oppervlakte. Ben behoorlijk in mijn schik met mijn vorderingen mijn spraakvermogen te verbeteren. Men deelt mij inmiddels mee, dat ik een lichte beroerte heb gehad maar dat het minuscuul kleine bloedstolseltje vermoedelijk met behulp van de inmiddels verstrekte forse extra bloedverdunner lijkt te zijn opgelost. De neuroloog deelt mij mee, dat ij bij een gunstige uitslag van de duplo scan in het weekeinde naar huis mag. In geval van een vernauwing van tenminste 70% volgt een operatie.

DONDERDAG 21 JULI: De duplo scan laat slechts een geringe aanslag op de aderwand zien. Uitslag wordt meteen gerapporteerd en dat resulteert erin, dat ik eindelijk, twee dagen eerder dan verwacht, weer naar huis mag. Van blijdschap tracht ik weer ‘te lullen als Brugman’ en begin prompt weer te hakkelen. Eenmaal thuis komt er een enorme rust over me en dat uit zich meteen in vlagen van stemmingswisselingen en enorme vermoeidheid. Kalmpjes aan dus; we komen er wel. Het had erger kunnen uitpakken, toch? Ben blij, dat ik belangstellenden onder U er deelgenoot van heb mogen maken; het lucht enorm op!

Tot een volgende keer.

Schrijver: Günter Schulz, 26 juli 2011


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.5 met 11 stemmen 318



Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:
Charissa
Datum:
17 augustus 2011
Dat was zeker schrikken!
Heel mooi geschreven!
Naam:
langskomer
Datum:
13 augustus 2011
"Het had erger kunnen uitpakken, toch? Ben blij, dat ik belangstellenden onder U er deelgenoot van heb mogen maken; het lucht enorm op!" Het lucht ons allemaal op, en nu met nieuwe moed verder geschreven...
Naam:
Günter Schulz
Datum:
27 juli 2011
Email:
ag.schulztiscali.nl
Allen oprecht dank voor de lieve en bemoedigende woorden. Hoewel ik op deze manier ook wel eens anderen een riem onder het hart heb trachten te steken, heb ik nooit kunnen bevroeden hoe warm en intens de impact daarvan kan zijn. Jullie woorden, die ik zal blijven koesteren, voelen in elk geval als balsem en dat doet mij goed.
Naam:
J.de Groot
Datum:
26 juli 2011
Email:
joke190411telfort.nl
Günter je laat me schrikken,
het verhaal van Max.R.Hubeek nog vers in mijn geheugen.
Maar jij bent weer aan het schrijven dat is geweldig.
Take Care.
Naam:
Wee
Datum:
26 juli 2011
't Had erger kunnen zijn, maar toch wel even schrikken. Houd je taai en beterschap!
Naam:
Fred
Datum:
26 juli 2011
Denk maar zo Günter, 'wie schrijft die blijft'. Ik wil je nog even niet kwijt.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)