Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Uit het leven van een blogger

Niemand wist meer precies hoe het begonnen was, maar één ding was zeker: na zijn 65e was hij uitgegroeid tot de beruchtste blogger van de Martinistad. Politiek en religie waren zijn favoriete onderwerpen. Als hij daarover een artikel las dat hem niet zinde werd ‘ie razend. Fluks ging hij dan achter zijn laptop zitten om het toetsenbord te ranselen met zijn reacties. Heerlijk toch, dat internet! Gelovigen, vooral christenen, lustte hij rauw. Hij haatte hen gewoon, die verrekte Gereformeerden, want Gereformeerd waren ze allemaal, die christenen.

Als hij daaraan dacht, trokken beelden van de School met den Bijbel aan hem voorbij. Hij herinnerde zich hoe de juf hem geniepig met een latje op zijn handjes had geslagen als hij niet oplette. Ook hoorde hij dan in gedachten de preken van ds. Zeldenrust. Dat waren preken over het geween, het tandengeknars en de martelingen die de goddelozen deelachtig zouden worden als ze dood waren gegaan. Terwijl de dominee met weidse armgebaren de hel beschreef, klonk achterin de kerk het geluid van de pepermuntjes die met gedempte knalletjes werden stukgebeten. Als hij aan hun schijnheilige koppen dacht gulpte de woede in hem omhoog. Hij zou ze wel krijgen, die christenzwijnen!

Op een dag, toen hij weer een mooi stukje had geschreven waar hij erg tevreden over was, zei zijn vrouw: “Moar mien jong, wat kest doe ja mooi skriev’n, doe bist ja net ‘n parel!” Een verzaligde glimlach tooide daarop zijn trekken. Vanaf die dag gebruikte hij steevast het pseudoniem ‘parel’. Omdat christenen zijn voornaamste doelwit waren voegde hij daar later ‘voor de zwijnen’ aan toe. Gelovigen waren immers zwijnen, dat wist iedereen die een beetje nadacht. Gelukkig was hij er nog om hen van dat religieuze spinrag af te helpen. Hij had immers geen God nodig, hij gebruikte gewoon zijn gezonde verstand. De wereld was vanuit het niks met een grote knal ontstaan - een beetje vreemd misschien - maar verder was alles volkomen logisch. Dood was gewoon dood, niks bijzonders. Aldus was hij een parel voor de zwijnen, een eenzame kruisridder tegen de ongelovige honden, een omgekeerde Tempelier, een dolende ridder die het volk tegen de orks en trollen van de kerk moest beschermen.

Toen hij net weer een leuk stukje had verstuurd staarde hij glazig naar de straat beneden hem. Het verkeersrumoer drong nauwelijks tot hem door; de parel werd geheel door zijn overpeinzingen in beslag genomen. Aan de muur hingen een paar schilderijtjes die hij had vervaardigd als hij niet achter zijn laptop zat. Maar ook fotografeerde hij graag. Misschien was het wel een aardig idee om na al dat schrijfwerk de omgeving van het Wad op te zoeken, dat leverde vast een paar mooie shots op.

Drie kwartier later parkeerde hij zijn auto langs de doorgaande weg naar Lauwersoog. Heerlijk, die zeelucht: het prikkelde zijn neusgaten. Hij opende de kofferbak om camera, statief en telelenzen te pakken. In gedachten stak hij de drukke weg naar de haven over.

Het laatste wat hij hoorde was het pompende remmen van een witte Mercedes die hem met hoge snelheid schepte. Met een doffe dreun belandde zijn lichaam in de berm. Terwijl zich een grote plas bloed vormde op het wegdek, verloor hij het bewustzijn. Maar tot zijn verbazing kwam hij even later weer bij. Het leek wel alsof hij nu opeens boven de weg zweefde, een tiental meters boven de plaats van het ongeluk. Hij zag zijn verminkte lichaam in het gras liggen; de bestuurder van de Mercedes stond over hem heen gebogen.

Steeds sneller steeg hij nu op naar een oogverblindend licht in de verte, alsof hij er naartoe werd gezogen. En voordat hij er erg in had kwam hij aan in een schemerachtige hal waar mensen aan weerszijden van een gangpad op rustbedden lagen.

“Waar ben ik?”, mompelde hij, “ben ik misschien dood?”
“Er is geen dood”, sprak een man naast hem, “er is alleen leven. Maar voor de aarde ben je gestorven.”
Hij verstrakte. Hij had er dus compleet naast gezeten! God allemachtig, wat nu?
De man naast hem lachte. “Weet je wat, parel, ik weet het goed gemaakt. We sturen je weer terug naar de aarde, je komt op de plek waar je zo onvoorzichtig de weg overstak weer tot leven. Maar nu je dit weet, hou je op met het schrijven van die boze stukjes. Daar kom je niet verder mee. Is dat duidelijk?” Parel knikte, het was niet anders.

Toen hij drie maanden later uit het ziekenhuis ontslagen werd was hij een ander mens geworden. Opener. Vrijer. En hij blogde nooit meer. Op al zijn doeken legde hij de natuur vast en de mensen van wie hij hield. Vanaf die dag droeg hij de naam parel met ere. En het schilderen ging beter dan ooit tevoren. De dood bestond voor hem niet meer, alleen leven.

Schrijver: Hendrik Klaassens, 31 augustus 2011


Geplaatst in de categorie: internet

2.0 met 30 stemmen 757



Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Naam:
Hendrik Klaassens
Datum:
3 september 2011
Email:
klaassens38zonnet.nl
Als je gewezen wordt op je onbeschofte taalgebruik gebruik je steevast het argument dat het overdrachtelijk zou zijn. Maar jouw teksten zijn glashelder: je minacht gelovigen en acht jezelf veruit superieur. Al jouw beledigende kwalificaties passen bij dat beeld. Jouw houding t.a.v. religie is volkomen respectloos
Naam:
paarlen voor de zwijnen
Datum:
31 augustus 2011
Truus: jawel, dat mag je wel vragen. Of je antwoord krijgt, wie weet?
Naam:
paarlen voor de zwijnen
Datum:
31 augustus 2011
Hendrik Klaassens: je snapt er nog steeds niet zo veel van, wel? Heb je wel eens van overdrachtelijke taal gehoord?
Naam:
Truus
Datum:
31 augustus 2011
Lieve Truus? Toemaar jij durft.Mag ik vragen wat jij bent als je zo goed weet waar in de geest het waanidee wordt geboren? Jij geen man? Nou je bent vast geen jonge blom meer. Wetenschap en religie gaan heel goed samen!
Naam:
Hendrik Klaassens
Datum:
31 augustus 2011
Dag meneer 'paarlen', ik vraag ik mij af hoe je een tekst waarvan je zegt dat de omschrijving van jou niet klopt desondanks als een persoonlijke aanval kunt beschouwen. Ik weet trouwens zeker dat ik er niet ver naast zit.
In de reacties onder "In een hartenkreet van een memoriam" van Ganzedijker noemde je jezelf, listig gebruik makend van de verwarring over jouw geslacht, een "IJsman/vrouw". Ben je nu opeens een vrouw geworden?
Tot slot nog dit: in de discussies bij 'beweringen' heb je christenen 'zwijnen' genoemd. Je schreef dat ze blij mochten zijn dat jij hun nog parels wilde aanbieden. Wees dan blij dat jou nu iets wordt aangeboden: een hele hartenkreet. Doe er je voordeel mee.
Naam:
paarlen voor de zwijnen
Datum:
31 augustus 2011
Lieve Truus: ik ben geen christenhater, ik ben religiecriticus. Ik ben namelijk precies op de hoogte in welk plekje van de menselijke geest het religieuze waanidee wordt geboren en waarom. Dat gelovigen zoiets niet willen weten is natuurlijk logisch. Religies staan niet voor niets op gespannen voet met welke wetenschap dan ook. Tot voor kort dachten ze zelfs nog dat de aarde het centrum van het heelal was. Ik bedoel maar.
Naam:
Truus
Datum:
31 augustus 2011
Wat een parel van een hartenkreet! Ik vraag me af of iemand die zo'n christenhater is het licht ooit zal zien en zal erkennen dat er meer is tussen hemel en aarde.
Naam:
paarlen voor de zwijnen
Datum:
31 augustus 2011
Laat ik nu even denken dat je het over mij zou hebben, maar helaas: de leeftijd verkeerd, het geslacht verkeerd, de opleiding verkeerd, de doelstelling verkeerd en niet in het minst: de uitleg van het pseudoniem verkeerd. Paarlen voor de zwijnen betekent toch echt niets anders dan boodschappen voor hen die ze (nog) niet begrijpen. Maar ja, als jij je aangesproken voelt (in de veronderstelling dat ik met gelovigen zwijnen bedoel), hoera. En als jij je jouw nietbestaande godheid gebruiken wil om je gal te spuwen, ga gerust je gang. Maar, zoals ik al elders gerageerd heb: ga professionele hulp zoeken, misschien is het nog niet te laat. Advies aan de redactie: dit soort persoonlijke aanvallen zijn weliswaar hilarisch maar niet echt acceptabel.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)