Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

De dertigste Poëzienacht kende bijzondere uitschieters

De dichter Ingmar Heytze presenteerde de dertigste Nacht op een bijzonder vriendelijke en meeslepende wijze, steeds opnieuw kwam hij weer aansjokken met opnieuw vurige aankondigingen paraat.
Wie mij het meeste hebben geraakt, zal ik benoemen.
Allereerst noem ik Maud Vanhauwaert, die vloeiend acteerwerk vermengde met ongezouten, baanbrekende poëzie, griezelig echt gebracht, vol nuances en extremiteiten.
Tjitske Jansens stijl is heel snel door de beeldrijke teksten denderen, maar het tempo stoort niet, geeft er een opkikker aan. Ze boeide me, evenals die andere sneltreinvaartpoëet Jules Deelder, die met kut hier en kut daar toch weer wist te imponeren.
Gerrit Komrij, duidelijk uiterlijk bejaard geworden, bewees weer eens dat zijn manier van dichten tijdloos en fenomenaal is. Hij keek wel een paar keer in mijn richting (ik zat praktisch vooraan), maar om nou midden in zijn voordracht 'Hallo, Gerrit!' te gaan roepen, leek me niet handig. Je zag de optredende dichters trouwens nauwelijks in de wandelgangen hangen, al zag ik er zelfs een heuse absintbar.

Het meest unieke wat wel het optreden van drie gestorven dichters; Vasalis, Jotie T'Hooft en Willem Wilmink, gespeeld door respectievelijk Hadewych Minis, Daniël Vis en Herman Finkers. Het was inderdaad net alsof ze herleefden, heel knap gedaan door alle drie.

Stijn Franken, een opvallende verschijning uit Antwerpen nam de term 'tentsletten' onder de loep, waarop Ellen Deckwitz ver in de nacht reageerde door te stellen dat alle mannen gewoon even helemaal weg moesten zijn. Het leek wel een persoonlijke vete tussen die twee.

Kees van Kooten droeg gedichten van Philip Larkin voor, doorspekt met humor.
De finale van de Poetryslam vond plaats in de grote zaal, waarbij Kira Wuck tweede werd en een bebaarde jongeman eerste, ik ben zijn naam vergeten, het was al laat, maar het was kantje boord.
Een weergaloze band speelde o.a. een variatie op 'The Final Countdown' van Europe en 'Highway to hell', ik meen van AC/DC, uitgedost in kleurrijke zeeroverskledij. Ik was meteen weer knalwakker. Was ook wel nodig, daar de binnenstad nog volop aan het feestvieren was, met een jongeman in coma op de stoep en agressief lallende studenten.
Hoog Catharijne is wel veiliger geworden dan jaren geleden, dat was prettiger, de beveiligers hebben de plekken van de zwervers van vroeger overgenomen. Ik moest nog ruim drie uur dommelen in de kou, plagerig verstoord door irritante schoonmaakwagens en luidruchtige vuilniszakkenverversers, maar verder okay.

Schrijver: Joanan Rutgers, 18 september 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.7 met 3 stemmen 599



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Monique Methorst
Datum:
19 september 2011
Email:
moimoniquelive.nl
Het gedicht over die hond van Van Kooten vond ik geniaal, ook de optredens tussen de dichters door waren mooi, ben de naam kwijt van die Vlaamse dichter, die vond ik geweldig.
Ik vond het geweldig om mee te maken, al ben ik niet zoals jij tot einde gebleven.
Ik zou dat zelf trouwens niet durven, iemand had het daar ook over die slam, gedichten voordragen, vind knap zoals sommigen dat zo met gemak deden.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)