Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Minderwaardigheidscomplex

Als tiener deed ik een schriftelijke tekencursus aan de "Nederlandse school voor tekenonderwijs" in Groningen. Ik kreeg goede cijfers en volop lof van mijn omgeving, maar ik deed zozeer mijn best, dat de lol verminderde, al had ik serieuze plannen om een nieuwe Van Gogh te worden. Door seksueel misbruik werd ik heel angstig en depressief, door mijn eerste liefdesverdriet werd ik nog depressiever en kelderde mijn zelfrespect. Door mijn gevoelens van minderwaardigheid kapte ik de tekencursus, vlak voor de eindstreep, die ik anders zeker had gehaald. Dan was ik misschien wel naar een kunstacademie gegaan en had Nederland er een extra kunstschilder bij gehad. Wat Appel en Heijboer deden, kunnen vele anderen ook.

Maar ik leerde de dichtkunst kennen, rond mijn vijftiende, waardoor ik een nieuwe passie beleefde, eerst nog heel naïef in sonnetvorm over religieuze onderwerpen, zwaar gereformeerde opvoeding namelijk, Nel Benschop schreef me terug, blablabla, daarna volgde een speedy reis door de Nederlands poëziegeschiedenis en dweepte ik met Slauerhoff, Holst en Achterberg. De Tachtigers werden speciale zielsvrienden, met name Frederik van Eeden. Met Willem Kloos dronk ik 's nachts het nodige vocht. Ik vond mijzelf terug in de wereldliteratuur en ik begon zelf echte poëzie te schrijven, aangemoedigd door de poëzie van Jotie T'Hooft, in wie ik mijzelf honderd procent herkende. School mislukte.
Zwaar depressief het klooster in, nog depressiever eruit, bleef ik gedichten schrijven, soms droeg ik een gedicht van bijvoorbeeld Slauerhoff voor, in plaats van die saaie bijbelteksten, terwijl mijn vader zei dat het allemaal hoogmoedswaanzin was. Ik voelde me al niemand meer en nergens voor geschikt, de poëzie was mijn laatste reddingsmiddel, dat afkatten was wel heel wreed. Kunstzinnnige mensen treffen het niet altijd qua opgroeinest.
Door mijn nul-gevoelens kan ik nooit teveel trots zijn op mezelf, als ik dat al ben, want zoiets wreekt zich geheid in zelfdestructiviteit. Wat ik ook presteer, door een waarschijnlijk aangeboren minderwaardigheidscomplex laat het me volkomen koud en trek ik mijn schouders erover op, hoezeer ik ook mijn best heb gedaan en dat heb ik vaak, laat dat duidelijk zijn. 'Doe je best!' was dan ook een sterke ouderboodschap, vermengd met calvinistische zweepslagen, waarin zelfuitbuiting opgehemeld wordt.
Het gereformeerde geloofsleven heeft mij gruwelijk verminkt met al dat gehamer op zondebesef en schuldcomplexen en dat de mens nietswaardig is, let op, zelfs minderwaardig, de mens moet alsmaar smeken om zielenheil en op zijn knieën aan boetedoening doen, want volgens de gereformeerde god is de mens van nature slecht en slechts te redden door totale overgave aan de zielreddende Christusfiguur. Ook werd je iedere zondag weer bang gemaakt voor een wrekende god, want het oude testament werd nog graag geciteerd.

Als uiterst gevoelige jongen nam ik die misleidende taal heel serieus en dat is een van de belangrijkste redenen van mijn chronische depressies. Godzijdank ben ik nu al lange tijd kerkvrij, maar ik heb medelijden met al die naïeve jongeren, die vandaag de dag nog gevangen zitten in die geestdodende sferen.
Míjn minderwaardigheidsgevoel gaat nooit meer over, het heeft geen zin meer om me daar nog tegen te verzetten, al heb ik er alles aan gedaan, geloof me, maar het is een gifslang, die niet te bezweren is: zodra je denkt dat je hem onder de knoet hebt, bijt hij weer vliegensvlug in je strot.
Mensen die minder presteren dan ik kunnen wel waardigheid over zichzelf voelen, dat steekt me soms behoorlijk, ik ben er desondanks sterk van overtuigd dat het een karmisch lot betreft, misschien moet ik inderdaad wel boeten voor een vorig leven in onterechte zelfwaardering en heb ik me met een meerderwaardigheidscomplex zwaar misdragen!
Hoogstwaarschijnlijk kennen wij nog steeds niet de diepste lagen van onze levensberoerselen. Zou god zich ook wel eens minderwaardig voelen? Ik hoop het maar, dan is er tenminste iemand die meeleeft!

Schrijver: Joanan Rutgers, 28 september 2011


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.4 met 7 stemmen 290



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)