Vaarwel
Soms is het alsof je bent teruggekeerd naar de wereld van de levenden. Dan dans je en lach je teder naar me, biedt me iets te drinken aan. We lopen en praten op een zomeravond terwijl de schaduwen vallen. De geluiden van de stad versterven terwijl de eerste sterren verschijnen.
Je bent één van de onsterfelijken nu, toch kijk je naar me zoals je dat tijdens je leven deed, vriendelijk, met je tedere lach, en ik kan bijna jouw hand voelen die door mijn haren strijkt en jouw glimlach zien. Jouw stem fluistert tegen me achter de sluier, de Styx die stroomt tussen deze wereld en de jouwe.
Mag God jou zegenen, jou koesteren, jou naar huis voeren in zijn domein. Mogen alle pijn en alle verdriet die jij op aarde leed hier achterblijven. Mogen een toorts van licht en de immense macht van de liefde jou begeleiden als jouw tedere ziel de hemel nadert en je voorgoed met tranen van geluk binnengaat door de poorten van de eeuwigheid.
Vaarwel, ik zal me jou altijd blijven herinneren.
Zie ook: http://spiritueelaurora.blogspot.com/
Schrijver: Hendrik Klaassens, 17 november 2011
Geplaatst in de categorie: overlijden
dood
627
Geef je reactie op deze inzending:
Dit is zo mooi geschreven. Inderdaad dieprakend.
en de jaren doen met een mens
wat geen pen kan verwoorden en of verklaren.
Het is de tijd die het lichaam betast,
die diepe groeve maakt op het gelaat
en ons wegrukt uit dit leven.
Het is dezelfde tijd die mij hielp
om jou te beschrijven in je slaap,
om jou in beelden te tekenen, te schilderen
terwijl je hoofd rustte op het kussen,
je handen gevouwen berustend lagen in je schoot,
je ogen half gesloten wachtte op de tijd
die zou ophouden te bestaan,
dezelfde tijd die je toen zei
"het is tijd om te gaan "
En Ik....
ik kon je dan alleen helpen overgaan in haar vlinderende kleuren
en je een stukje meedragen in haar omvangrijkheid.
EN misschien zal ik nog lange tijd jouw omlijnde beelden
in herinnering blijven beleven,
maar de tijd zelf zal zich uiteindelijk laten vergeten...
Hoe je toen bent heengegaan.
Aan mijn mam.
Dank je voor dit mooie schrijven Hendrik, het bracht mij in mijmering terug bij het afscheid nemen van mijn moeder...