Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Journaal 17 februari 2012

Ik keek zoals altijd nieuwsgierig naar het acht-uur-journaal, vooral omdat er in de binnenstad iemand sprak over het in coma liggen van prins Friso en inderdaad, hij had gelijk, de avontuurlijke waaghalzerij van prins Friso deed hem op de intensive-care te Innsbruck belanden, waar hij nu ik dit schrijf nog steeds in kritieke toestand verkeert.

Ik vind het vooral heel erg voor zijn kinderen, want hij lijkt mij een heel sympathieke vader, die geen vlieg kwaad doet. De Hollandse media wisten elk zichtbaar detail uit te lichten, zelfs de omweg van het koninklijke vliegtuig en natuurlijk de verblijfplaatsen.
De koninklijke familie zal zichzelf als opgejaagd wild voelen, want de media-jagers kennen nauwelijks grenzen. Best wel gênant die paparazzi-brutaliteit.
Was het niet Willem-Alexander die als kind ooit zei 'Alle Nederlandse pers, nú opgehoepeld!'? Nu zag ik hem weer met bruine cowboyhoed, al was hij vormelijker, hij zei in wezen hetzelfde. Ze moesten zich achter hoeden en zonnebrillen verschuilen, logisch, want wat Friso is overkomen is geen mediastunt of een mallotig gedoe als koekhappen op Koninginnedag, maar verdomd bittere ernst!

Bijna het hele journaal handelde over prins Friso, totdat er opeens op de valreep een ander schokkend bericht kwam, want de journalist en schrijver Anil Ramdas had op zijn vierenvijftigste verjaardag een einde aan zijn leven gemaakt, wat ik ook heel erg vond, daar ik ben opgegroeid met zijn wijsgerige filosofieën, die hij zo gedistingeerd wist te brengen, zijn integriteit was uniek en ik smulde van zijn intelligente, erudiete opmerkingen.

Geboren in Paramaribo was hij sinds zijn vierendertigste medewerker van de NRC, gast in Zomergasten en drie jaar vanuit New Delhi correspondent voor de NRC.

Op zijn negentiende begonnen als student sociale geografie, tijdelijk in Bombay, redacteur van 'De Groene Amsterdammer', werkt samen met Stephan Sanders, een sterk koppel, drie jaar directeur van 'De Balie', het kritische 'Paramaribo: de vrolijkste stad van de jungle' geschreven en twee jaar later zijn debuutroman 'Badal', een sombere opsomming van zijn intensieve leven, een huwelijk voorbij en een afgelopen carrière, terwijl hij soms serieus streed tegen zijn alcoholverslaving, maar steeds weer faalde, want zijn oertrauma bleef maar opspelen, waardoor hij niet zomaar op zijn verjaardag wegging, hij was zo somber geworden, dat hij het begin en einde wilde samenvoegen, als een statement, een aanklacht tegen het Onbekende en Uiterst Wrede Eindeloze.

Een gerust gevoel, dat hij nu God behoorlijk tegenspreekt.

Schrijver: Joanan Rutgers, 19 februari 2012


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.8 met 5 stemmen 160



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Wee
Datum:
19 februari 2012
Mooie hartenkreet.
Naam:
Surfer
Datum:
19 februari 2012
Als hij God eerder had tegengesproken, had hij nog geleefd, menselijk gesproken.
Zoals mijn dominee het altijd zei: God houdt niet van slappe rozen. -
Fraaie hartenkreet van een journaal.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)